KİBRİTÇİ KIZ –MEHMET EMİN YURDAKUL

KİBRİTÇİ KIZ –MEHMET EMİN YURDAKUL

“Efendiler, kibrit kibrit.. Üç kutusu on para!..
“Merhametli Beyefendi! Annem hasta, ekmeksiz;
“Alın bunu, kuzum bana on paracık verin siz!”

Yavrucuğun o lepiska, gür saçları dağınık;
Gözlerinin altı çürük, yüzü kirli ve yanık;
Üstü eski, ayağında koca bir çift kundura.
Şu tâli‘siz kızcağız da bir lokma ekmek için
Sokak sokak: “Kibrit!” diye dolaşıyor bütün gün;
Nice çirkin, firengili yüzlere:

“Benim güzel beyim!” diyor, belki günde yüz kerre.
“Kızım, senin baban kimdir? Senin evin nerede?
“Bak, kırk para vereceğim, sorduğumu söyle de;
“Baban yok mu, bilmez misin, onu sen?”
“Benim babam yoktur, evet, bilmiyorum onu ben!...”
Bîçâre kız her bir yerde gariptir;
Herkes onu, “Piç!” diyerek incitir;
Onun zayıf vücudunun üstüne
Bir kimsecik kanad gerip durmuyor;
Onun için hiçbir yürek urmuyor;
Bu günedek bilmemiş ki baba ne?....

Ma'sumcuğu alçak görmek.. Bu neden?
Bu çocuk da anasından doğarken
Mini mini bir kanadsız kuş gibi
Yaradılmak kânununa baş eğmiş;
Öyle ise suçsuz yere inciniş
Zavallının niçin olsun nasibi?...

Çalışıyor.. Çalışmasın, ne yapsın?
Çalışmaktan başka yol yok ki sapsın.
Kendisiçün çabalayan kimi var?
Kimi var ki bir ekmeği, “Al, ye!...” der;
Bir şey veren ondan da bir şey ister..
Âb yoksulluk, âh babasız çocuklar!...