ŞEHİRDE TÜRK KADINI - HALİDE NUSRET ZORLUTUNA 
Ev Kadını
Eşiğinden atlarken ferahlar yüreğiniz:
Ne taşlıkta bir leke, ne tahtalarda bir iz!
Bu şipşirin yuvacık sabun kokar kış ve yaz,
Örtüleri bembeyaz, perdeleri bembeyaz!..
Her köşede ince bir kadın zevki parıldar,
Her şeyde bir kadının göz nuru, emeği var!
Narin bir genç kadındır bu evin sahibesi:
Bir nazlı ırmak gibi çağlar gönülde sesi.
Gözleri hulyalıdır, yumuşaktır, derindir,
“Ev” ona bir mabettir, “aile aşkı” dindir!
Hiç eksik olmaz onun etrafında bebekler:
Biri koşup atlarken ötekisi emekler...
Mevkûftur bütün ömrü yavrulara, yuvaya,
Süzgün çehresi benzer üç gecelik bir aya.
Her ne olursa olsun mevkiniz, yaşınız,
Bu kadının önünde eğilmez mi başınız?
İş Kadını
Güneş onu hiçbir gün yatağında bulmadı:
Meşakkattir, elemdir bu zavallının adı.
İhtiyaca yabancı geçebilse bir günü
Böyle paçavra gibi sürümezdi ömrünü.
Hayat değil onunki, zaten, uzun bir sızı!
Bağrına çöreklenmiş derdin en amansızı:
İhtiyaç!... Yılan yüzlü, ölüm yüzlü ihtiyaç!...
Bir tek gün çalışmasa yavruları kalır aç...
Çare yok! Çalışacak her gün ölürcesine.
Yoksa kim cevap verir onun boğuk sesine?
Bağrında, ellerinde açılırken bin yara,
Işıksız kulübede bekleyen çocuklara
Götürebilmek için bir parça yavan ekmek
Bu kadın, hayatını sokakta çürütecek!
Fikir Kadını
Başka hiçbir “tip” onun dolduramaz yerini:
Bazı muallimdir, coşkun fikirlerini
Coşkun bir hararetle genç dimağlara saçar,
Nurlu göklere doğru bin bir pencere açar!
Onun sesi “iyilik”in, “güzellik”in sesidir,
Elindeki meş’ale “hak”kın meş’alesidir!
Yollarında durduramaz onu ne taş, ne diken,
Rüyada gibi koşar... Koşar yaz kış demeden.
Şakakları, genç yaşta, gümüş tellerle dolar,
Gözleri, çehresi çiçekler gibi solar...
Bazen de yuvasında çalışır, arı gibi,
Zengin bir hazinedir onun başıyla kalbi.
Ondan gelen nesildir kurtaracak yarını:
Mükemmel yetiştirir, çünkü, çocuklarını!
Her ne olursa olsun mevkiniz, yaşınız,
Karşısında, hürmetle, eğilmez mi başınız?..
İLGİLİ İÇERİK
