YUNUS EMRE - MEVLÜT İHSANİ
Yunus Hakk’a doğru açan bir çiçek
Sözü şirin dili baldır Yunus’un
Erenler râhından ölmeyen gerçek
Arzusunda elif daldır Yunus’un
Pirine sadıktı, severdi içten
Yüklerdi sırtına çamdan, ardıçtan
Dönmezdi geriye atsaydı taştan
Güzel ahlâk bu kemaldir Yunus’un
Eyyub’un sabrından almış götürü
Kâinat ¡görüşü Mevlânâ türü
Severdi herkesi Haktan ötürü
Hakk’ın lütfü bu ahvâldir Yunus’un
Ona lütfeyledi Gani Çelebi
Dolmuştu nur ile gönlünün kabı
Hakikatin rafı aşkın dolabı
Arzusunda tek cemaldir Yunus’un
Aldı himmetini Taptuk Emre’den
Ak ile karayı ayırdı den den
Gönül gözlerini açmıştı tenden
Hakikati bir hilâldir Yunus’un
Dolanmış her yanı Hakk’ı överek
Ağlayı sızlayı bağrın döverek
Mal devlet istemem bana sen gerek
Aradan perdeyi kaldır Yunus’un
Yunus Emre’nindir tâ ezel baştan
Sürdü arabayı Hacı Bektaş’tan
Taptuk pay ayırdı yediği aştan
Pahası yok devlet maldır Yunus’un
Yolundan ayrılma gel Mevlüt İhsan
Cümleye lütfeden Cenâb-ı Süphan
Ne Cennet istedi, ne huri gılman
Arzusunda başka haldir Yunus’un
