ŞİİRİN KANDİLİ - ARİF AY 
VII
kış
denizin dışı
soğuk, sımsıcak içi; ellerim
çiçek ağaç ve duman: dağ
güvercin ve ağ
bozar her şeyi birden
sözcüklerden yaktığımız bu ateş;
bir akşam Yemen’inden,
geçiyoruz ağıt ve hüzün ormanı
gözlerinden
ışıklar saçıyoruz yeryüzüne
çocuklardan, derinlerden bir damar,
bir sabah taşıyoruz: can ırmaklarını
ihanetin inlerini bir bir
daha bir daha bir; korkuları, oyunları
terkedilmiş bir potin gibi sahilde
şişmiş şişmiş
bir leşi şurda burda
ortada: çobanını arayan koyunları
toplarız yarın Yâkup.
Deniz kendine çekildikçe
Ey Musa!
çık daha çık daha
çık dağa...
sular tandır ve sevda
denize dar
dağa boldur; acının abası
dağsa, ilk ve gerçek liman
ey koca Cûdî
gemide durmadan yanan kandil
İLGİLİ İÇERİK
