XVI. YÜZYIL HALK ŞİİRİ
Divan edebiyatının en parlak çağı ve Osmanlı kültürünün en yüksek dönemi olan 16. yüzyılda, halk şiirinin de çok özlü parçalar verdiğini ve şehir kültürü etkilerinden uzak, (eğer Karacaoğlan’ın kendisi değilse benzeri) kaynaktan halk şairlerinin bu yüzyıl başlarında yetiştiğini görüyoruz,
Bu hususta dikkati çeken taraf, divan şairlerinin birkaç büyük merkezde toplanmasına karşılık, halk şairlerinin bilakis çok yayılarak Anadolu ve Rumeli'den başka Mısır, Suriye, Kuzey Afrika gibi İmparatorluğun uzak ülkelerinden bile ses vermekte oluşudur. Bu uzak diyarlarda yetişenlerin büyük kısmı yeniçeri ve sipahi yani asker şairlerdir.
Elimizde, maalesef pek az parça bulunmakla birlikte, imparatorluğun denizler ve karalar üstündeki büyük fütuhat devrini, koşmaları, türküleri ve destanları en fazla yaşatanların, onları millî sevinçlere sanat hazineleri hâlinde katanların, kuru savaşlar olmaktan çıkarıp nesillerin hafızasına nakşedenlerin en fazla bu eskiden "Alp-eren" denilen gazi-mücahid şairler olduğu görülür. O kadar ki, bu çok samimî duygulu görgü şahitleri olmasaydı 16. yüzyılı dolduran muhteşem zaferlerin şiire geçmemiş olacağı hüzünle düşünülebilir.
Bu yüzyılda yetişen başlıca halk şairleri: Yüzyıl başında Kul Mehmed, Öksüz Dede, Köroğlu, Hayalî, Oğuz Ali, Bahşî, Hüseynî, Usulî, Kanberoğlu, Dalışman, Baba Süleyman, Geda Muslu, Çırpanlı, Armudlu, Kul Çulha vb. dır.
AHMET KABAKLI, TÜRK EDEBİYATI, II.CİLT
