MEVSİMLER- ARİF AY
geldin bulutum oldun
tuttum kuşları öptüm
senelere hülyalar dağıtan
çocukların gözlerinden
hasret kokan gül çarşılarına daldım
eski bir rüzgârım kapında
kulaklarımda gül uğultusu zaman
bana yaşanmamış kışlar bırak
hasretinden bir dağım şimdi
sana geldim toz toprak
geceler rüyaların şehri
trenler yalnız masallardan mı geçer
mevsimleri çeken atlarım artık
akmak kaderimdir ırmaklar gibi
yoruldu gözlerimde şafak
sana bir ad bulmalı
aşkı köpürten bir ad
hayatımla örtüşmemeli bu hayat
saatleri durmuş bir istasyon gibi
gelmeyecek yolcuyu beklerim
bütün yolcular ben
bütün trenler benim
mevsimler geçti sen hiç geçmedin
İLGİLİ İÇERİK