KIRILIŞ - NURETTİN ÖZDEMİR
I
Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Hoyratça savurdu yapraklarımı.
Dallarımı büküp büküp bıraktı;
Çatırtısız, acısız, acımasız…
Demek körpe dalların kırılışı böyle.
II
Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Ne varsa alıp götürdü güzellikten yana.
Tutup getirdi bir yerlerden yalnızlığı;
Yüreğimin yorgunluğuna bakmadan,
Geçirip oturttu baş köşeye.
Demek eski kalelerin alınışı böyle.
Sponsorlu Bağlantılar
III
Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Güllerin açmasını beklemeden,
Ansızın kavurdu tomurcukları.
Sonra acı parıltısında kaybolup gitti;
Beş oktavdan yükselen bir sesle,
Ayrılık şarkılarımı söyleye söyleye.
Demek hüzünlerin gelişi böyle.
İLGİLİ İÇERİK
