DENİZİN SESİ YARIŞMASI TÜRKİYE DERECELERİ - HASRET DENİZİM

HASRET DENİZİM

Anlat beni demiştin. Kokumla, sesimle anlat...

Deniz olduğunu bileyim diye söz almıştın benden. Ben de hiç görmesem de en güzel tonuyla maviyi senin mavinle anlatacağım ey yıllarca korktuğum ama özlediğim engin deniz. Sevdasını yaşatmak için suyun, mavinin sahibi olan seni anlatıyorum. Buralar kara, buralar uçsuz bucaksız sensizlik. Ne sesin var memleketimde ne adın, ne de seni bilen. Sadece ismini biliriz evlatlarının. Karadeniz, Akdeniz, Marmara... Ama bir ben bilirim has­retini! Hiç balık tutmamış olsam da kıyında, balığını da seviyorum. Bir balığın olma özlemiyle dinliyorum sesini. Sen deniz, ben huzur... Biriz işte, ben deniz, sen huzur... Anlat beni demiştin içimdekileri anlat...

Karadeniz'in hamsisini barındıran, Antalya'yı cennet kılan deniz, neredir memleketin? Okyanuslar mıdır seni yaşatan yoksa yurdumun güzel insanı mı? Nedim'in mest eden şiirleri mi? Ne önemi var... Bilmem ki sana kavuşmanın nedir yolu? Deniz ruhlu, deniz kokulu, deniz sesli sevgimle seviyorum anlamını hasretinin... Öyle bir yalnızlıkla seviyorum yüreğimdeki denizkızını. Efsaneyim artık bu topraklarda, doğru ya deniz yok mem­leketimde. Biz denizi mavi gözlü Ayşe kızların, hayata merhaba diyen bebeklerin gülüşünde sakladık: Güneşe kurban vermeyelim diye. Belki de düşlerimin ve kaderin benden esirgediğisin sen. Yakamozların vatanı, bin bir canlının sonsuzluğu yaşadığı diyar, var mısın beni kabullenmeye? Korksam da çoğu vakit heybetinden gelmek üzereyim oralara...

Anlat beni demiştin. Şairin anlattığı dille anlat, diyordun ya güzelliğimi. Seni hiç görmese de içim, bir deniz gibi diyen aşığın sesiyle anlat, diyordu. Bilirim, Mecnun bilseydi sesini düşmezdi çöllere Leyla diyerek. Yakmazdı hayallerini amansız bir kızıl yolculukta. Kendini dünyaya emanet edilmiş küçük bir cennettin kenarında sanırdı; sana yaklaştığı zaman... Çünkü ey denizim senin rengin gibi renk, senin adın gibi ad yoktur. İnan öyle dal­galar var ki yürek denizimde, sevdiğim her insan bir martı misali... Senin sonsuzluğuna mektuplar gönderir hep sonunu hayal ederek. Bense her gün yeni bir sesim aslında; her an senle akıp gidiyorum. İnan, asıl ölü deniz benim. Artık durulanıyorum senin kıyında. Yorgunluğuma yenik saatlerde kıyında yüzüyorum; bazen özgür bir denizyıldızıyım bazense iyiliğe selamlar söyleyen bir yunus balığı. Her denizyıldızı gözyaşlarını, hani o sana dökerken içime kabullendiğin. Anlat beni demiştin ben olman için.

Ben de sana yazıyorum bu son sözlerimi. Seni anlatıyorum işte inan buradayım yürek denizim, mavi kokulu mercanım, gökyüzünden kopup gelen denizyıldızıyım. Ben, anlamsız aşkların anlam bulduğu yalnız yakamoz... İstanbul’a hasret şiirleri yazıyorum ey deniz kokulu geleceğim! İstanbul’u boğazın en bereketli yerinde terk edip; ağına takılıyorum yaşı genç gönlü kocamış bir şairin. Gözyaşımı akıtıyorum Marmara'ya, İstanbul denize sadık kalsın diye. Ama bu yol uzun, bu yol mavişiz, bu yol mutlu etmez bendeki dizeleri, şarkıları, ağıtları. Bırak dilediğim balıkçı teknesiyle bitireyim bu uzun yolu. Sana kavuşmak için sarhoş olayım. Denizi seveni seviyorum, inan sevebildiğim için benim adım deniz. Nefret bilmem senin gibi. Boğamam insanları. Çünkü her insan bir den­izdir ve her insanın yüreğine demir atan bir yelkenli vardır. Bilirim, beni anlat dediğin günden beri bilirim. Bütün rüzgârlar dalgalanman için eser ve her kum tanesi yeryüzünde cennet olman için kumsal olur. Can verirsin sensiz olamayan hayatlara.

Anlat beni demiştin. Kokladığın her çiçeğin rengiyle anlat. Yağmurlar doldurmasın gamzelerimi demiştin ey denizim! Senin gamzelerin gözlerimdir aslında. Onlar yağmurlarla değil hasretinle dolu artık. Öyle ki mavi gözlü bir çocuk gibiyim. Ne sensizliği bilirim masallarda ne de masallarını bilirim seni sevmeyenin. Bütün şiirler senin destanın, bütün şairler senin esirin ki ben en mavi eserin. Sevdana vurulanlar egemen oldu dünyaya. Denizler ülkesinin çocukları demiştin bize. Sonra da anlat beni demiştin. Ben de şair olmak için anlatıyorum özlemlerimi.

Anlat beni demiştin, anlattım sanıyorum ama ne çare anlatılmazsın. Bugüne kadar hiçbir şair rengini, kokunu ve adını resmedemedi sözcüklerle. Başaramadık seni olduğun güzellikle anlatmayı. Ama İnan bana ey korku denizim, hasret denizim, mavi denizim, her âşık senin evladındır. Çünkü sevgiyi dile getiren, seni çizen titrek hayallerdir. Heybetinle sarmaya devam et güzel ülkemi. Çünkü yalnız bu diyarda, yetmiş milyon yakamoz vardır.

HACER DEMİRAL

KAHTA ANADOLU LİSESİ, ADIYAMAN

TÜRKİYE İKİNCİSİ