GEYİKTEN ÖCÜNÜ ALAN AT
Eskiden atlar boyun eğmezmiş insanlara, Bitkiyle yetinir mi, insan denen canlı da. Eşek, at ve katır yaşarlarmış ormanda. Yokmuş, gem, eyer, dizgin ve kolan, Bilinmezmiş bunlar daha o zaman; Ne savaşta, ne de barışta. Yokmuş arabalar da. Ne düğünler, ne şölenler, görülmemiş böyle şeyler. Bir gün atla geyiğin arası açılmış. At geyiği kovalamış, geyik kaçınca tutamamış. İnsanoğlundan yardım istemiş bu kez. O da atın ağzına vurup gem sırtına binmiş. Hiç rahat ermemiş, geyiği yakalayıp öldürene kadar. At teşekkür etmiş:
"Öcümü aldım artık" demiş, "Hoşça kal, dönüyorum ormanlara, eski ilkel yaşantıma."
"Hayır" demiş insan "Bırakmam seni, bak, benim evim daha iyi. İşime yarıyorsun, kal benim yanımda, iyi bakacağım sana. Bol yiyecek var burada. Rahat hayat neye yarar özgürlük elden gidince? At, aptallık ettiğini anlamış. Ama ahırı da çoktan yapılmış. Ölünceye kadar köle kalmış ve öğrenmemiş ki asıl akıllılık, öç almamaktaymış.
Ne kadar büyük olursa olsun öç alma sevinci, pahalıya patlar insana. Eğer elde edilmişse özgürlük pahasına! Özgür değilsen dünyada, hiçbir şeyin tadı yok hayatta.
