Gideceği yerde nasıl bir şeyle karşılaşacağını bilmeden yürüyordu. Yürüyordu ama bir yandan da adımlarının onu geri geri götürdüğünü hissediyordu. Hissetmek… Bu duyguyu yaşamayalı uzun zaman olmuştu. Her şeye rağmen hoşuna gitmişti. Şu an içinde bulunduğu yere rağmen… Yaptığı hatalara rağmen… Sevemediği ve sevemeyeceği her şeye rağmen.
Her adımda farklı bir heyecan vardı. Bir an önce gitmek istiyordu. Ama hayır istemiyordu. Çünkü ona ne diyeceğini bilmiyordu. Bilse rahatlar mıydı, onu da bilmiyordu. Bildiği tek şey, gideceğe yere kadar kimseyle karşılaşmak istememesiydi. İşte her zamanki taşlı yol görünmüştü. İlk defa bu yolu gördüğüne sevinmiyordu. Her bir taşın üstünden onları incitmek istemiyormuşçasına yavaşça geçti. Sanki uçuyordu. Bastığı yerin farkında değildi. O an düşündü bunu. Bir kuş olmak, uçmak ve gizlenmek kimsenin bilmediği bir yerde. Yaşadıkları ve yaşadığı her şey, onu buna zorluyordu. Aklındaki tüm düşünceleri beyninin en ücra köşelerine atmaya çalıştı.
Yağmurun yüzüne çiselemesiyle bir an için daldığı düşüncelerden sıyrıldı. Hafif bir esinti onu kendine getirmişti. Bir an başını kaldırıp çevresine bakmayı düşündü. Sonra vazgeçti. Hiç kimseyi ve hiçbir şeyi görmek istemiyordu. Bir yandan da yaprakların rüzgârda dans edişini izlemekten kendini alıkoyamadı. Yağmur damlasının yaprağın üstüne düşüşünü ve yere süzülüşünü izledi. Yağmur bir an yaprağın hayatına girmiş ve usulca kendini belli etmeden çıkıp gitmişti. Gidecekse neden gelmişti. Belki de yaprak onu tutamamıştı, izin vermişti gitmesine. Bunu yapmış mıydı gerçekten? Yağmur onun için iyi bir dosttu. Peki, neden izin vermişti gitmesine bilmiyordu. Galiba yaprak da bilmiyordu. Bilse ne olurdu acaba.
Yürüdüğü yol şimdi ona daha farklı gelmişti. Dikkatle bakıyordu çevresindeki her şeye. Farkındalık… Acaba birileri de onun farkında mıydı ya da hiç farkında olmuş muydu. Artık bir önemi yok diye düşündü içinden.
Her şey önemesiz…
Her şey farklı…
Her şey ona yabancı…
ZEHRA ERGİN(ANTEP ENDÜSTRİ MÜHENDİSLİĞİ)