AĞLAMA CAN-MEVLÜT ULUTEKİN YILMAZ
20. yüzyılın ilk çeyreğinde Azerbaycan’da Elmas Yıldırım adlı bir er ortaya çıktı… Ozandı. Türklüğe destan yazandı. Israrla ‘Türk’ dediği için yönetimce öldürülmek istedi. O da 1933 yılında Türkiye’ye sığındı Yüreği Azerbaycan’da kaldı. Anadolu’da Azerbaycan’ı yaşadı. Özlem ateşi her dem gönlünü dağladı. 1952 yılında ölene dek şiirlerinde Azerbaycan için ağladı. Anadolu Türkü bir ozanın, Elmas Yıldırım’a seslenişidir:
AĞLAMA CAN
Hoş gelmişsen
Safalar getirmişsen
Ağlama can ağlama!
Diyeceklerim var; beri gel
Hele bir soluklan.
Zaman sarhoş
Zorlu tuzaklara gebe ufuklar
Geçmez oldu akçesi yiğitliğin, mertliğin
Zaferler minyatürlerin koynunda
Eshab-ı Kef uykusunda
Ve çoktan unuttu bozkırlar
Sıyra-kılıç ılgarları
Bilek hakkı o destanları…
Ağlama can ağlama!
Gözyaşlarında ulu Hazar’ın tuzu var
Ağıtında dayanılmaz sızı var:
“Ben uca dağlar aştım
Güneş ile yarıştım
Terkimde taşıdım dünyayı
Toy-düğün Türk’ün hakkı” diyorsun,
Biliyorum.
Bildiğim için kahroluyorum.
Ağlama can ağlama!
Fırtınalar dinsin yüreğinde
Hasret ayazını dağıtır gönlünden
Sımsıcak kardaşlığımız
Gamlanma,
Buraları el sanma
İkimizi anlatır bu toprağın her yanı
Kafkaslarda yankılanır
Bolu dağının, Köroğlu’nun destanı!
Görkemli sevdalarımız okunur
Aynı kilimde, aynı halıda
Belek Gâzi ile Ayşe Hatun’un nikâhını
Dede Korkut’umuz kıymadı mı
Şu gezdiğin Palu’da?
Ağlama can ağlama!
Firavun tahtındaki zamana inat
Gül, neşelen; bu topraklar senin.
Anadolu’da kardaşlar bağrındasın
Ak alınlı yiğitler koyağı
Ak topraklı Ağın’dasın!
Hiç kuşkun olmasın
O yurt ta bizim, bu yurt ta
Ulu Hazar Bakü’deyse
Balası Harput’ta!
And olsun Yaratan’a
Zamanın fitnesi ayıramaz bizi
Hankendi Karabağ’daysa
Elazığ’da ikizi!
Ağlama can ağlama!
Zorlu tuzaklara gebe olsa da zaman
Dün vardık
Bugün varız
Var olacağız her zaman
Ağlama can!
