SEN İSTANBUL KOKARDIN - SERDAR TUNCER
Martıların gözlerinden dinledim;
İstanbul’un boğazı yanmış dün gece...
Yıldızlar şahitlik etmiş, güya suçlu benmişim
Oysa can, yemin olsun yanağımdan süzülen denize
Ben bu şehre yüreğimi içirmedim.
Göklerden hicran yağdı İstanbullu bir geceydi,
Yere düşen her damlanın yüreğinde sen vardın
İsmin dudaklarımda idamlık bilmeceydi,
Yalansa kahrolayım, sen İstanbul kokardın.
Sevda dediğin gülüm
Bir busedir dudağımda
Bıçak gibi, yasak gibi, kan gibi...
Utanır intihar ederdi ölüm
Hayata rest çekip ağladığımda
Korkak gibi, tutsak gibi, kan gibi...
Ben lal olmuş bir bülbülüm
Sen deli gülsün bağrımda
Toprak gibi, yaprak gibi, yaşanmamış an gibi...
Kuş uçmaz kervan geçmez dağımda
Kah aşkı yağan kar tanesi
Kah Leyla tüten rüzgardın
Zambak gibi, leylak gibi, sigaramda duman gibi...
Sevdiceğim, sen İstanbul kokardın!
Dayadım ondörtlüyü İstanbul’un şakağına,
İstediğim gül içmekti, gözlerinden bir yudum.
Seni sordum gündüzlerce bu şehrin her sokağına,
Söylemedi, inat ettim gece seni uyudum.
Ben bir sana bir bu şehre gül dedim.
Ayla toprak şahittir, şahittir denizle gece,
Sensizken İstanbul’da bir kez olsun gülmedim.
Yıllar kapımı çaldı, ellerinde vur emri,
Yokluğun var, sen yoktun, ölüm geldi ölmedim.
Ağladım yüreğimde sen, sende divane İstanbul,
Aşkından hatıra dedim, gözyaşımı silmedim.
Ben bir sana, bir bu şehre gül dedim
Belki de can, ben bu şehri güller için çok sevdim
Gözlerimden dökülen yaş, denizi ıslatıyor
Sevda kilim, hasret nakış, gönül derdi dokuyor
Çatlayası deli yürek, sen sen diye atıyor
Oy gece gözlüm oy, İstanbul seni kokuyor!
