Ey oğullar ben çok yaşadım
Çok savaşlar gördüm
Çıta ile çok ok attım
Aygır ile çok yürüdüm
Düşmanlarımı ağlattım
Dostlarımı güldürdüm
Gök tanrıya (borcumu) ödedim.
Sizlere yurdumu veriyorum.
***
Men sinlerge boldum Kağan
Alalıng ya takı kalkan
Tamga bizge bolsun buyan
Kök böri bolsungıl uran
Temür gıdalar bol orman
Av yirde yürüsün kulan
Takı taluy takı müren
Kün tuğ bolgıl kök kurikan
Günümüz Türkçesiyle:
Ben sizlere oldum kağan
Alalım yay ile kalkan
Talih bize olsun nişan
Bozkurt (sesi) olsun uran
Demir mızraklar (bir) orman
Av yerinde yürüsün kulan
Daha deniz, daha müren
Güneş bayrak, gök kurikan
(uran: savaş bağırışı, kulan: yaban atı ve eşeği, müren: ırmak, kurikan: çadır)
(Oğuz Kağan Destanı'ndan)
***
Oğuz Kağan, kırk gün sonra Buz Dağ adında bir dağın eteğine geldi. Çadırını kurdurdu ve sessizce uyudu. Tan ağarınca Oğuz Kağan’ın çadırına güneş gibi bir ışık girdi. O ışıktan gök tüylü ve gök yeleli büyük bir erkek kurt çıktı. Bu kurt, Oğuz Kağan’a hitap etti ve: “Ey Oğuz, sen Urum üzerine yürümek istiyorsun; ey Oğuz, ben senin önünde yürümek istiyorum.” dedi. Gök tüylü ve gök yeleli bu büyük erkek kurt birkaç gün sonra durdu.
***
“Bu çocuğun gözleri ela, yüzü gök, ağzı ateş gibi kızıl, saçları ve kasları kara idi. Ayakları öküz ayağı gibi, beli kurt beli gibi, omuzları samur omuzu gibi, göğsü ayı göğsü gibi idi. Vücudu baştan aşağı tüylü idi. ”
***
“Yine günlerden bir gün Oğuz Kağan Tanrı’ya yalvarmakta idi. Karanlık bastı. Gökten bir gök ışık indi. Güneşten ve aydan daha parlaktı. O ışığın içinde bir kız var, yalnız oturuyordu. Çok güzel bir kızdı. Başında ateşli ve parlak bir beni vardı, demir kazık gibi idi. O kız öyle güzeldi ki gülse gök Tanrı gülüyor; ağlasa gök Tanrı ağlıyordu. Oğuz Kağan onu görünce aklı başından gitti, sevdi, aldı. ”
***
Ben sizlere oldum kağan,
Alalım yay ile kalkan,
Nişan olsun bize buyan,
Bozkurt olsun (bize) uran,
Demir kargı olsun orman,
Av yerinde yürüsün kulan,
Daha deniz, daha müren,
Güneş bayrak, gök kurıkan.
Boğuşma ve vuruşma öyle yaman oldu ki İtil Müren’in suyu baştan başa kıpkırmızı oldu. Oğuz Kağan yendi ve Urum Kağan kaçtı.
(Oğuz Kağan Destanı’ndan)
KOŞMA
Mert dayanır namert kaçar
Meydan gümbür gümbürlenir
Şahlar şahı divan açar
Divan gümbür gümbürlenir
Yiğit kendini öğende
Toplar menzili döğende
Şeşber kalkana değende
Kalkan gümbür gümbürlenir
Top atılır kal’asından
Hak saklasın belasından
Köroğlunun narasından
Her yan gümbür gümbürlenir
MOHAÇ TÜRKÜSÜ
Bizdik o hücumun bütün aşkıyla kanatlı;
Bizdik o sabah ilk atılan safta yüz atlı.
Uçtuk Mohaç ufkunda görünmek hevesiyle,
Canlandı o meşhur ova at kişnemesiyle!
Fethin daha bir ülkeyi parlattığı gündü;
Biz uğruna can verdiğimiz yerde göründü.
Gül yüzlü bir âfetti ki her busesi lale;
Girdik zaferin koynuna, kandık o visale!
Dünyaya veda ettik, atıldık dolu dizgin;
En son koşumuzdur bu! Asırlarca bilinsin!
Bir bir açılırken göğe, son defa yarıştık;
Allah’a giden yolda meleklerle karıştık.
Geçtik hepimiz dört nala cennet kapısından;
Gördük ebedi cedleri bir anda yakından!
Bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle beraber;
Bizler gibi ölmüş o yiğitlerle beraber.
Lakin kalacak doğduğumuz toprağa bizden
Şimşek gibi bir hatıra nal seslerimizden!
(Yahya Kemal Beyatlı)
ADSIZ TEPE'NİN İLK ALINIŞI
Topçu da ateşini tepeye çevirmişti,
Havadan yağıyordu toz, duman, kelle, bacak.
Biz daha ilerdeyiz hemşerim,
Ölüm bize napacak?
İniltilerle, küfürlerle dolduk taştık, dakikalarca,
Gövdemiz geliyordu yaşamamıza dar.
Yarısı kara, yarısı al bir zaman geçti üstümüzden
Kimse bilmez ne kadar.
Genişliyordu tepenin üstü, kıpkızıl mağaralarca,
Şehit şehit, in in.
Alıyordu bileklerine, kara kuvvetini,
Herkes, yanında düşenin.
Hiç silahı yoktu ellerinden başka, boğuşuyordu.
Çevrilmişti bir süngü çemberiyle gide gide.
Nihayet devrildi beş yarayla birden,
İhtiyat mülâzım Fahri Efendi de.
Nihayet kurtarmıştı bir kâfir, boynunu.
Meçhul bir Mehmetçiğin gerilmiş parmaklarından.
Onun kaçışı hepsine bulaştı,
Kaçtılar, şahadet bayraklarından.
(Fazıl Hüsnü Dağlarca)
30 AĞUSTOS
Kocatepe’nin büyük düşünceleri,
Doğuyor kalplere aydınlık, zamanlı.
Uyku tutar mı ağustos geceleri,
Bu ay cümle fetihlerle heyecanlı,
Heyecanlı hey.
Mustafa Kemâl’in dudağında eli,
Gözlerine vurmuş vaktin en güzeli.
Bu dağlar, askeri deli eder deli.
Vermiş omuz omza destanlı destanlı,
Destanlı hey.
Hazır ol vaktinde şafaklar!
Hazır, yürümeye topraklar,
Tepe tepe kımıldanıyor...
Endişeli, uzakların benzi uçuk,
Düşman, düşman ama çocuk kadar küçük.
Yirmi altı ağustos, saat beş buçuk.
Dram, Dumlupınar’da başlıyor, kanlı,
Alkanlı hey.
(Mustafa Necati Karaer)
MEHMETÇİK
Atıldı Mehmetçik, büyüyü bozdu,
Bir düşman süngüsüne, göğsünden
Bu şehadetle kayalar yarıldı sanki
Dipçik gürültüsünden.
Soruyordu herkes birbirine:
“Parlayan şey bu mu?”
Muzaffer oluyordu bileklerimizde,
Tarihin ilk dipçik hücumu.
Hayran oluyordu koca gökyüzü
Göğüslerimizde büyüyen bahta
28 Mart günü bir Adsıztepe'de
Çeliğe karşı tahta.
(Fazıl Hüsnü Dağlarca, Üç Şehitler Destanı)