DUVAR SAATİ - ARİF NİHAT ASYA
Eski bir duvar saatiyim ben,
Çoktan durmuş...
Akrebiyle yelkovanı arasına
Örümcekler yuva kurmuş!
Evde ağlayanla ağlar,
Gülenle gülerdim;
İhtiyarın ilâç, bebeğin
Süt vaktini ben söylerdim!
Canlıydım: tiktaklarımda
Nabzım vururdu;
Saati öğrenmek isteyenler,
Önümde dîvan dururdu!
İftarı, imsaki, namaz vakitlerini
Benden sorardı soranlar:
Ben, önümde duranları seyrederdim;
Beni seyrederdi önümde duranlar!
Genç kız, nişanlısını beklerken
Benim aynama bakardı -sık sık-
Bakışır ve birbirimize
Göz kırpandık;
Yazık, ki bakılacak
Yüzüm kalmadı, artık!
Kaldırırdım ders için küçüğü,
İşbaşı için büyüğü...
Sabahleyin benim yüzüm olurdu
Uyananların ilk gördüğü!
gününü benimle
düzene kordu aile...
Bir saattim ben,
Vaktiyle!
Büyüyün Kızlar Büyüyün, Ş.3, 1976,
İLGİLİ İÇERİK