KALEMİME - ARİF NİHAT ASYA
Seni, bilmem ne zaman incittim,
Şu sönük şiirime küstün çabucak;
Kırılıp kalbimi kırdın yine bak.,
Niye küstün bana, munis kalemim?
Muhteriz sözlerin artık sustu,
Yüreğim sözlerinin son yurdu
Sen diliydin şu sönen benliğimin;
Şimdi küstün bana bilmem ki niçin?
Sana mahremdi benim her elemim,
Kalbimin hissini sen söylerdin;
Bana mahremdi senin her derdin.
Şimdi bilmem neye küstün, bilmem!
Derdinin mahremiyim ben söyle!
Bana birden neye küstün böyle?
Kaderin küstü bugün benliğime,
Bari munis kalemim sen küsme!
Tercüman ol yine sevdalarıma,
Darılıp, ruhuma hicran olma!
Kalbimin girye çizen şiiri gibi,
Hiç bu dargınlığın yık sebebi,
Senin esmer izinin üstünde
Hislerim bazı söner, parlardı?
Ruhumun taştığı munis günde.
Ansızın ruhunu bir his sardı
Öyle bir his ki, nedir anlamadım,
Kâğıt üstünde atarken bir adım
Duruverdin ve kırıldın birden..
Sana ümidimi vermiştim ben,
Şimdi hülyalarıma elemler doldu,
Son sesin ruhuma hicran oldu.
Kırılan kalbimin açtım içini,
Görmedim orda sönen hislerini
Anladım: kalbini öksüzlüğümün,
Şu sönük hisleri birden boğdu,
Öksüz ümidimi öldürmek için
Acı bir girye de senden doğdu
Sensiz artık işitilmez duygum,
Şimdi ben sessiz akan gamlı suyum
Gel, bu küskünlüğü artık anma,
Tercüman ol yine sevdalarıma.
(Gençlik Dergisi, 1 Haziran 1921, sayı:16)
İLGİLİ İÇERİK