OYUNBOZAN- ÜNSAL ÜNLÜ
Anneme
I.
Birdirbir oynayan çocukluğum benim
Tepelere çıkınca bulutlara dokunacak.
II.
Güneş çerçevelerdi yüzünü sıcak yaz günü
Kış gelmeden daha gülmezdi bir karınca
Kazak örerdi annem sıcak tutsun diye
Sormadım annemden leylekler havadayken
Tütmeyen bir bacada yuva olur mu diye.
Annem hep korkardı boş bir tabuttan
Hiç korkmadığı kadar yalnız ölümden;
Bense korktum gördüğüm her düşte
Çerçevelenmiş bir ölünün gölgesinden.
Güz güzellikten arta kalan hüzün katardı
Canlı bir ağacın kuru bir tabut olması gibi.
III.
Tutunduysak bir ilmekle kalmalı yurtluğumuz
Orada tozuyan ve süpürülen yollar üzerinde.
Ey tekrarlanmış adımıza sular serpen bulutlar
Göğsü karanlık tok yatan iri gövdeye sızan
Akşam evimizi tarumar eden koca kollu ifrit
Evlerimiz, içlerinde yuva kurup arındığımız
Pazarlığa girişmeden tecime alışmadan öyle.
İLGİLİ İÇERİK