VEDALARI SİL- HASAN ÇAĞLAYAN
Sil baştan yürünmez karanlık.
Bürünse ışığı bu çöl kusan dil.
Göçen her yolcuyla bir ateş düşer.
Kırılır, en titrek yerinden kandil.
Terkisinde bir dağ, bir çılgın rüzgâr.
Uğuldar, kar yüzlü kervan yürek.
Savrulur yılların yığdığı kumlar.
Soldukça soğuyor yollar giderek.
Ayaklar toz duman, başlar kar.
Gözler kızıl veda, eller mendil.
Bir menzil; kaç yolcu, kaç kervan?..
Haydi, elindeyse vedaları sil.
İLGİLİ İÇERİK