ATEŞTE YIKANMIŞ ATLAR - ÂDEM TURAN 
İçimdeki atları
Saldım uzaklara toz duman
Koptu bulutlar yerinden
Uçurumlar inledi.
Ben bu atları yıllarca
Besleyip büyüttüm aşk ile
Bağçemde kaç bülbül öttü
Kaç mevsim eskidi kapımda!
Dedim ki, insan
Nasıl taşır kendi yorgunluğunu?
Akarken içine kargaşası günlerin
Düşerken üzerine ağırlığı göğün!
İşte bu yüzden ben
Yollarda bir ileri bir geri
Gözlerim kan çanağı
Bir ileri bir geri.
Yokluğun kardeşi yok dediler.
Atlarımı bilen var mı?
Ateşte yıkanmış atlar
Rüzgârı yelelerinde yakan atlar.
Dedim ki ben artık
Bu atlarsız yaşayamam
Damarlarım çekildi bütün
Kemiklerim eridi
İçimdeyse bir türlü çözemediğim
Acımasız bir kördüğüm!
İLGİLİ İÇERİK