İKİ'LER - TALAT SAİT HALMAN 
Baş kaldırının gölgeleri
Başka doğar, başka büyür, başka ölür...
Bir yalan susturunca bir doğruyu,
Kendine binlerce tabut yapmaya başlar bir ulus...
Ateş ilk insanın icadıydı
İlk tekerlek yanıp kül olsun diye...
Uzanır çizgilerin en kısası
Minnet ile nefret arasında...
Yürüdüm tek başıma;
Bir sevinç hep uzak, bir aşk ötede...
Başlıyorsan yeni aşka, 'Son aşkım' diyerek,
Sevgilin, varlığının hiçliğidir...
Ansızın kopmasa da,
Özlem kuşunun konduğu her dal kırılır...
Yaşamak hep bitiyor
Biz ölmeyi tam öğrenecekken...
Bu, yanlış bir orman;
Duymuyor bir yapayalnız ağacın çığlığını...
Annemle babam, hep unuturlardı severken;
İkisinden de önce öldüğümü...
Belki ölümsüzdür aklında yanan ateş
ama binlerce karanlık yaratır hepsi ölümsüz...
İLGİLİ İÇERİK
