VERONICA - SEFA KAPLAN 
ruhundaki akarsuya değirmen taşıyan
ve akşamdan akşama yaşayan kirpikleriyle,
hayli yorgun ve sarışın bir şizofrendi veronica,
saçlarını çözdüğünün görülmesi
kadar korkardı, irlandalı olduğunun
bilinmesinden de.
ay düşerken üşüyen bir yüzü, kelimelere
sığdıramadığı şizofren bir sızı vardı derin
deniz diplerinde ruhunun, farkındaydı elbet,
korkularla beslendiğinin de, becketti
karşı kıyıda bırakıp terketmişti sorbonneu
üniversite önemli değil de demişti bir gün,
paristen uzak olmak, işte şizofreni bu!
nereden duymuşsa, bir cuma sabahı
sizin kürtleriniz gibiyim ben de bu ülkede
dedi parmağını kirpiklerinde gezdirerek,
titrek dizine vurup kırdığı bira bardaklarıyla
dolunaylar çiziyordu bileklerine bir yandan da
solgun köprü ışıklarında ayrıca ürpererek,
anne diye bağırdı birdenbire,
anne, bana eflâtun bir gelinlik getirsene!
yine beckette kilitlendiği bir gün, eflâtuna
boyadığı saçlarıyla geçiverdi karşıma,
göğsüne astığı iki pasaportu kıvançla göstererek
biri belfastta güpegündüz vurulan kız kardeşine ait
ve geri çekerek gözbebeklerini, malone ölüyor! dedi
malone ölüyor, benim hemen gitmem gerek!
gidiş o gidiş. mermer kanatlı iki melek
süslüyor şimdi mezartaşını veronicanın,
kimi zaman yolumu kıyısına düşürerek
iki karanfil ve bir fatiha bırakıyorum
kirpiklerine, sebepli sebepsiz bir hayli
ürpererek.
ama söz sana veronica, eflâtun bir tebeşir
bulur bulmaz bu ülkede, iki gelincik
tarlası armağan edeceğim
başucundaki mermer meleklerin
ıssız yüreklerine:
veronica, öldün, biliyorum,
acele etmem gerek benim de!
İLGİLİ İÇERİK