EYLÜL - SEFA KAPLAN 
azâdeler ne bilir ey gül
hüzün bahçelerinde gezinir şimdi eylül
fecrin yapraklarına ara-sıra dokunan
selamsız sabahsız solgun sesiyle
kuytu ormanlarda milatsız bir kuş zaman belki bülbül
çünkü eylül
sisden ve buğdan gülüşlerin kaybolduğu
gümüş gelinliğiyle muzdarip bir leylâ’dır
akşam mecnunlarının üst üste boğulduğu bir avuç kül
bir avuç kül
al perçemli bir akşam bu dallarda titrerken
bu sevdanın alnına dolunaylar dokunur
ve alevden gece akrep aynalarında
yakıp söndürmektedir bir milyon cam billûr
gözlerimde bir bulut-çılgın kasımpatılar
ilkel bir teşrifatla sığındı odalara
beyhude bir gemide yol alırken gençliğim
uğradığı her mevsim gönlümde ayrı yara
ben yürüdüm halbuki - yaşamak buysa eğer
ömrümü işlenmemiş bir suça nakışladım
eylül şaşkınlığımın diğer ismiymiş meğer
ya da öbür yüzüyle sevdiğim ince kadın
nedir kederin hey cânım hani sevmelerin
vehmin alacasında savrulan bulutlar mı
kirpiklerin kar mavisi kuşanmış acıları
rehin bırakılacak başka sevdalar var mı
bu mevsim bir kördüğüm-garip bir hülya gibi
tezyinli avuçlarla üstünden geçiyorum
hasretin pervanesi oyalarken kalbimi
masallarım bir çocuk uykusuna süzülmüştür
kirpikleri hâleli altın ninnileriyle
biliyorum bu eylül ölümden öte düştür
azâdeler ne bilir ey gül
hangi ömre nihâyet bahçede gezen eylül
İLGİLİ İÇERİK
