HATİME - AHMET HAŞİM 
Lâkin yetişir ey kamer, ey hüzn-i leyâlî
Ruhum o kadar oldu ki mehtâb ile mâlî,
Artık yetişir cûşiş-i pür-nûr-ı hayalin[1]…
Yorgun bu dumanlarda duran leyl-i mehâsin[2],
Enhâr-ı sükût[3], ufku saran sâye-i rü’yâ;
Her hiss-i hafî, şübheli bir gölgede gûyâ
Muğşı yatıran lems-i sükût-ı ebediyet,
Sevdâya emel, rûha ziyâ, gözlere minnet
Bahşeyleyerek şimdi bu sesizce esen bâd?
Bir fâcia-î hisse bütün oldu mübeddel[4]:
Gûyâ ki kamer şimdi uzattın bana bir el,
Bir el ki onun dest-i şifâ bahşine[5] benzer;
Onlar gibi sâkit[6], o dudaklar gibi bî-fer[7],
Çehrende gülen bir mütefekkir leb-i şefkat
Gönderdi bu hummâlara bir bûse-i hürmet:
Elhân-ı kevâkib[8] gibi, geşy-aver[9] ü mühd[10]î,
Bir savb-ı ziyâ[11] hüznümü tadil için indi.
Sendin bu bakan çehre, bu sâkin nazar-î gam[12],
Rü’yâ-yi mehâsinle bu âvâre gülen fem[13],
Eller, bu benim şi’rimi tâhrik[14] eden eller;
Sendin bu inen ses ki ziyâlar gibi titrer;
En sonra bu nûrun ki sarar ruhu melâle,
Benzer o kadar ağladığım, âh, o hayâle.
Artık yetişir cuşiş[15]-i tûfân-ı hayâlin!
Ruhum o kadar oldu ki mehtâb ile mâlî[16],
Artık yetişir cuşiş-i tûfân-ı hayâlin!
Ahmet HAŞİM
(Piyale, 1926)
Vezin: Mef’ûlü / mefâilü / mefâilü / feûlün
[1] Hayalinin ışığıyla dolu coşkular.
[2] Geceye özgü güzellikler.
[3] Sessiz ırmaklar.
[4] Değiştirilmiş.
[5] Şifa veren el.
[6] Susan, ses çıkarmayan.
[7] Süssüz.
[8] Yıldızların nağmeleri, şarkıları.
[9] Bir gözü görmeyen.
[10] Hidayete getiren
[11] Işık yönelmesi.
[12] Kederli bakış.
[13] Ağız.
[14] Kışkırtma, yüreklendirme.
[15] Coşan, kaynayan.
[16] Çok fazla, dolu.
İLGİLİ İÇERİK
