ÇÖLLER - AHMET HAŞİM 
Bir ufk-ı tehî, bir gece, binlerce sitâre,
Samt-ı ebediyyetle bakar fıâb-ı bahâre…
Bir kâfile, üç beş deve âheste ilerler.
Tâ önde gider gölgeli bir şekl-i mükedder;
Sâkit, mütereddid ve bütün his ile mâlî
Bir çan sesi ervâha döker nevm-i leyâli;
Boşlukta gezen sâf, ebedi, gölge dudaklar
Gözlerdeki ru’yâlara bir nağme fısıldar.
A’sâr ile memlû yine bir rîh-i tahassüs,
Eyler o karanlıkta, o çöllerde teneffüs.
Ettikçe o bâd arzı saran otları tehzîz
Leylin gezer esrarını bir şi’r-i hevâ-rîz;
Göklerden inen râz-ı hafi, râz-ı münevver
Zulmette gümüş, gizli periler gibi titrer…
Pür hande peri gözleri şeklindeki encüm,
Yollar o sefer-berlere bir gaşy-ı tevehhüm…
Ses yok o derin çölde, ne bir hadşe-i bî-sûd.
Bir kalb-i umûmî gibi hep zulmet-i mes ud
Dalgın heyecânıyle büyüklükleri dinler,
Lerzişle geçer zulmeti bir necm-i hevâ-per…
Lâkin seherin işte emel yıldızı gülmüş,
Bir hâre-i nûr ince, soluk zulmete düşmüş.
Bir gölde yüzen zülf-i tahayyül gibi mağmûm.
Meh-taba dolan girye-i eşyâ gibi mevhûm…
Her nefha-yı sâfında serinler gibi rüzgâr;
Her nefha-yı safında bir âheng-i duâ-kâr
Bir ince ziyâ, toz dağıtır nûr-ı semâdan…
Ufkun sızar eşbâhına gül dalgalı bir levn.
Gittikçe solan samt ile, ru’yâ ile gâib
Bir mâi ipek boşluğun üstünde kevâkib,
Binlerce ziyâ kuş gibi bir ufka giderken.
On gün yürüyen yolcuların boş gecelerden.
Çöllerde süren samt-ı müebbedle bunalmış
Ruhunda açar neş’eli bir nûr-ı nevâziş.
Zulmette köpek sesleri, mes ud sedâlar…
Bir va’d-ı teselli gibi meskûn havâlar…
Ahmet Hâşim (Piyâle)
İLGİLİ İÇERİK
