KİRALIK KEDER - YILMAZ ODABAŞI
Tek kişilik hücrede
ben sesimi unuttum:
kendime de el gibi…
Ardımda kırlangıçlar.
Dicle kadar kurudum,
ne sustum ne konuştum;
çöplükte bir gül gibi.
Böyledir savruluşlar.
Ben yaktım yangınımı
ben inledim, ben izledim;
Ölüm seni gözledim…
Ömrümde çırpınışlar.
Şimdi kim anlar beni?
Soğuk hayat, soğuk duvar;
sıcak bir şey özledim…
Kalmadı başlangıçlar.
Kalmadı başlangıçlar!
İLGİLİ İÇERİK
