FUGUE IV - ENİS BATUR
Ben daha yokum 'Sizi kendi şehirlerime götürmeliydim' demişti adam.
'Kendi sokaklarıma, çıkmazlarıma, durmadan taşındığım, hiçbirini unutmadığım evlere'. Donmuş gibi dinlemişti.
Saydığı şehirlerin hepsini su ikiye bölüyordu.
Andığı sokaklar hiçbir rehberde kayıtlı olamazdı.
Evlere gelince:
Onları belki unutmamıştı, ama bir daha uğramadığı nasıl da belliydi.
'Ben yokum' demek istemişti birden, 'ben daha yokum'.
'Bu ev, bu sokak, bu şehir bu şehri ikiye bölen su daha yok.'
Çoktan susmuşlardı oysa.
İLGİLİ İÇERİK
FUGUE V - ENİS BATUR
Bu çocuğu hemen aldırtmazsam
'İşaretleri bunca sevdiğine göre
ona yorulmadan işaret vermeliyim'.
Nasıl yorulmazdı: Kapısına götürüp
bağladığı beyaz at, aynı gün içinde
postaya attığı binbir mektup, beklenmedik
gecede beklenen bir güneş olmak -
verdiği her işaret hayatında birikmiş
büyük bir imgeyi söküp atıyordu ondan.
Kadın doymuştu oysa bu duygulara.
Beklediği işaretler değil işaretlerin
işaret ettiği yere çağrılmaktı.
Olmayınca o da yorulmadan işaret
verdi. Nasıl yorulsundu ki: Adamın
çakmağı bitince onu değiştirdi,
gömleğine sinmiş kokuyu benimsedi,
istedi ve isteklerini onun istediği
kadar göstermeyi öğrendi, kabul etti.
Yalnız kaldığında düşünüyordu: 'Bu
çocuğu hemen aldırtmazsam, onunla
ölebilirim.' Zaman geçiyor ve çocuk
büyümüyordu oysa. Neden sonra içinde
kaskatı bir ur olduğunu farketti
ve onu sevdi.
İLGİLİ İÇERİK
FUGUE XIII - ENİS BATUR
Zaman da değil
Gidilebilse, ne çok iz kalıyor geride.
'Belki zaman', diye düşünüyor adam:
'Zaman eksiltebilir birikeni'. Oysa ne
zaman, ne de ona benzer şeyler - ona
benzer şeyler? - silebiliyor mekana
sinenleri. Eşyalar değiştirilse de, yeni
badana yaptırılsa da değişmiyor ağrının
kurduğu sıra: Değişmiyor çünkü sokak
adları, değişmiyor şehirler ve insanlar,
dünden bugüne inatla yürüyen inatçı
mantık: Her mevsim, her dolunay,
yağmurlar, bahar aldatmacaları,
her kuyu, her kule, her balkon,
kadehler, mumlar, köpükler,
her kırmızı, her siyah, her gri,
her uyku, her düş, her uyanış
- yer etmişse - aynı çiviyi isteyen
bir delikte tıpatıp zonkluyor.
'Zaman da değil', diyor adam,
kimse yokken, yüksek sesle.
Yeni bir iz kalıyor orada, o an.
İLGİLİ İÇERİK