BOZKIR VEDASI - ADNAN ÖZER
Bir keder işaretidir bozkırda insan,
imge yüklü bir ağaç, salınır özür vadisinde;
yıkıntı gelir ardından, leş sırtarır tene.
Gün gelip bozkıra çıkınca insan
geniş bir solukla bakar kendine,
bakar varlıkların gözbebeğine;
Yüzünde bidüzüye yağmur,
yollanır Tanrı'nın metruk evine.
Nicedir terk edilmiş, nicedir zamansız,
son bir uğultu bile yok cezadan ve şefkatten.
Bozkıra çıkınca sorar insan, neden,
neden Tanrı bize karşı böyle meraksız...
Bir toz bulutudur bozkırında insan...
İLGİLİ İÇERİK
