DİLE GEL SÖĞÜT- İBRAHİM SAĞIR
Dile gel ey Söğüt, konuş mâziden,
Yedi yüz senedir burada yatan,
Altaylar’dan kopup gelen çığdır bu.
Cümle tekfurlara yürek oynatan.
Ertuğrul Gâzi’nin dört bin yiğidi,
Yürüyordu çoluk çocuk kız kızan.
Kona göçe geldi kondu bağrına,
Geleceğe kement atan o kervan.
Söğüt’e yerleşip vatan kılndı,
Yay germede taze yiğidim Osman.
Dalgalandı Kayı Boyu sancağı,
Kılıç kuşandırdı Pir Ahi Evran,
Yaylalar bir yeni muştuya gebe,
Aydınlık günlere sevdalı zaman.
Geceler bir sırlı rüyadan sermest,
Edebâli hanesinde heyecan.
Kutlu zaferlerin gölgesi düşmüş,
Soylu umutlarla bezenmiş her can.
Ak sakallı pirler divana durmuş,
Süslüyor semayı beş vakit ezan.
Selçuklu’nun uç beyliği boy atar,
Bir avuç yiğidin omzunda vatan.
Akınlar yapılır Bizans üstüne,
Gülmede Kayı’nın bahtına devran.
Ay yansır atların yelelerinde,
Yıldızlar uyanır uykularından.
Bir çınar kök salmak sevdasındadır,
İçerek Söğüt’ün pak sularından.
Kıtaları harman edip gezdiler,
Kura kura adaletli bir nizam,
Zaferleri tesbih gibi dizdiler,
Zırhlarıydı kalplerindeki iman.
Yedi asır hüküm sürdü âlemde,
Zevale döndürdü yolları zaman.
Çöktü koca çınar sarsıldı zemin,
Sardı ufukları bir sinsi duman.
Umutsuz bir anda doğdu bir Kemal,
Yazarak yürüdü bu çağa destan.
Doğruldu yeniden Türklük’ün başı,
Cumhuriyet ile kurtuldu yastan.
İLGİLİ İÇERİK
