BİR GÜN ÖLÜRÜM BEN -SALİH POLAT
bir gün ölürüm ben
milad benim adımla başlar
alnımda at koşturur kanlı çocuklar
bileme nereye yağar
sokak ortasında bıraktığım yağmur
hangi hayatı savurur içimde büyüttüğüm fırtına
yüzümden bir kuş sürüsü havalanır
birden bir şarkıyı susar
kitaplarımda altını çizdiğim yerler
bir gün ölürüm ben
belki bir gece treninin camına düşer başım
dışarıda bir telgraf teli çizip gider karanlığı
içerde yolcular uyuduğumu sanır
yalnızca bir kız düşürdüğüm gülücükten anlar öldüğümü
yakama bir gözyaşı iliştirir
bir gün ölürüm ben
belki yığılıp kalırım bir dostun kollarında
güz vurgunu bir çınar gibi dökülüp kahrım
her yaprağım kendi rüzgârından sorumlu tutulur
tâ ki bir uzak kışlada toplanma borusu çalınır
tüfeğini yitirmiş bir asker suçluluğuyla giderim
derin sessiz ışıklı bir göl gibi
kendi kıyametimi beklerim
bir gün ölürüm ben
belki bir ölüm tezgahında terler içinde
hiç acı duymam seni düşündüğüm için
o anda kar fırtınasına tutulmuştur
dağ başında bir çiçek
ama ölmekten korka korka ölürüm
yaşamayı sevdiğim için
İLGİLİ İÇERİK
