GÜNEŞ VE KERTENKELE - SALAH BİRSEL
Bir yorgunluktur kimi zaman güneş
Hafızayı bunaltır yer yer sıcaklıklar
Tozlara bürünür de tabiat denen leş
Bıkkınlık alabildiğine bıkkınlık başlar
Bir yorgunluktur kimi zaman güneş.
Bağırmanın çırpınmanın sonunda gene bu
Bir güneş ki eskitir her an bizi
Yüzyıllar ağırlığınca bir uyku
Kemirir ve uyuşturur düşüncemizi
Bağırmanın çırpınmanın sonunda gene bu.
Genç kızlar ateşli dullar uyuyamıyanlar.
Darmadağın görürler ışıkta eşyayı
Hele kisbet içindeki erkekler o pehlivanlar
Güneş ve ter sanırlar bu dünyayı
Genç kızlar ateşli dullar uyuyamıyanlar.
Güneşe diığmekle kasılır hele hayvan yüzleri
Bukalemunlar timsahlar ve bütün yılanlar
Ya burun buruşur suratta ya vücutta deri
Yürüyün ey kertenkeleler bir serinliğe kadar
Güneşe değmekle kasılır hele hayvan yüzleri
Ey kertenkele bir karanlığa atıl ve yürü
Karışır senin de yüreğindeki hız bir gün
Bir gün ne güneş kalır aklında ne yanında sürü
Sen aydınlık içinde şaşkın ve ölgün
Ey kertenkele bir karanlığa doğru atıl ve yürü.
Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi
İLGİLİ İÇERİK