SON TÜRKÜ -BAHATTİN KARAKOÇ
Bir türküydün hiç yalansız dilimde
Biber sürdün dilime sen yaktın yâr
Yaşayıp giderken kendi hâlimde
Gözlerime acınarak baktın yâr
Ulu bir çınardım mavi tutkulu
Beni toprağımdan çekip söktün yâr
Işılar dururdum camiler gibi
İçimdeki minareyi yıktın yâr
Aşk derdine ilâç yine aşk deyip
Yüreğime kelepçeyi taktın yâr
Dilim suskun, hâlim kötü, nerdesin?
Atlasımda, albümümde tektin yâr
Çâresiz ve yorgun gezdim çevrende
Pencerenden bir el gibi baktın yâr
Merkez iken daim kenar yaşadım
Sen pınarken hep kendine aktın yâr
Sahillerde çığlık atıp martıca
Yaylalarda keklik gibi sektin yâr
Aşiretin kokusunu alınca
Nedense sırt döndün, benden bıktın yâr
Bir gün çekip gittin deniz aşırı
Karakoç’u yarı yolda ektin yâr
Gün batarken kapımı çaldı hüzün
Daralmıştım sen yanımda yoktun yâr
İLGİLİ İÇERİK
BAHATTİN KARAKOÇ HAYATI ve ESERLERİ
AŞK MEKTUBU - VIII - BAHATTİN KARAKOÇ
BEYAZ DİLEKÇE'DEN - BAHATTİN KARAKOÇ
IHLAMURLAR ÇİÇEK AÇTIĞI ZAMAN 2
IHLAMURLAR ÇİÇEK AÇTIĞI ZAMAN 3