ATEŞ OLAN SÖZLERİ YİNE SÖYLETTİN BANA -BAHATTİN KARAKOÇ

ATEŞ OLAN SÖZLERİ YİNE SÖYLETTİN BANA -BAHATTİN KARAKOÇ

Hayat bir bıçak sırtı yanarken gök ekinler
Tonlarca ağırlıkta çelikten silindirler
Buruşukluk bırakmaz,ütüler gökyüzünü
Kirpi kulaklı toprak yağmur sesini dinler
Söylerse yürek söyler sözlerin en düzünü

Umudun memesine bir dokunsun dudağın
Sular kabarcıklanır,ateşi çıkar dağın
Şimşek parıltıları ufuklarda kol gezer
Bu nasıl bir sevda ki kurur dilin damağın
Her kuş senin resmini kendi gönlüne çizer

Kime sorsam diyor ki,yitiğini kendin bul
Düşsüz-duvarsız kaldım,öteler uğul uğul
Bilmem nasıl kapanır aradaki uçurum
Gözlerimde gezinir yol şaşmış bir karadul
Tütsüle toprağımı benim ince yağmurum

Çadırımın üstüne tıpır tıpır düştükçe
Yer-gök çiçeğe durur çocuklar gülüştükçe
Yalnızlığı unutur,içimde çoğalırım
En acılı aşklar da bal olur bölüştükçe
Azığım aşk olmasa kör yollarda kalırım

Emi-alba parfümü egzotik bir rüyâdır
Birleşimi lavanta,menekşe ve fulyadır
Gökkuşağıyla yansır güzelim saçlarına
Biraz sır,biraz cezbe,biraz malihülyâdır
Asılır damla damla ince dal uçlarına

Gece ay ışığında gölge aslını aşar
Duman dağılıp gider,dağ yine dağca yaşar
Kutsarım toprağımın kumunu çakılını
Bir nehir yatağından nasıl fırlayıp taşar
Bu şiirle öğrendim nasılın nasılını

Çalgımın adı güzdür,dinlettiğim resital
Meyve ağır basmazsa hiç eğik durur mu dal
Vurgun yemiş gibiyim göç yolu üzerinde
Med ve cezir uyumlu sulara saldım sandal
Söz kıtlığı olur mu pişmiş bir sözerinde

Kesin tahammülüm yok bahaneye ve cenge
Ne zaman bir ah çeksem o an bozulur denge
Lâl olur ağzım/dilim hepten kurak düşerim
Kapılırım evreni ırgalayan ahenge
Canânın kapısında cana ırak düşerim

Ne zaman gökyüzünü okusa bir müneccim
Ne memurluk isterim ne de o biçim tecim
Kendimi bir denizin abisinde bulurum
Güzel bir sese karşı çıra gibidir içim
Umudum,bereketim,nerdesin ey yağmurum?

Kapım-pencerem açık,kucağım seni bekler
Dilimi ve gönlümü senin adın bezekler
Saklandığın bulutun arkasından çıkta gel
Kışa hazırlanmakta bütün börtü-böcekler
Engel koyan utansın,her engeli yıkta gel

Yazdan güze geçişin hüznüdür duyduklarım
Seni hayâl ederim,adak oruç tutarım
Gönül kabullenmiyor köşesiz sığlıkları
Sensiz her yer karanlık,sensiz her şeyler yarım
Gittikçe sıklaşıyor kuşların çığlıkları

Ey sevgili,şiirin solmayan gül demeti,
Bir can sana âşıksa dillendirmez nikbeti
Kaptırır perçemini en delişmen akışa
Şimdi seninle seni çağırmamın hikmeti
Nakkâşını bulanlar takılır mı nakışa?

Bir nehir yatağından taşınca böyle taşar
Cins atlar yarışlarda koşunca böyle koşar
Yeryüzü ve gökyüzü,hepsi benim özümde
Hiç özünden ağlar mı ısmarlanmış nevhager?
Saf aşkla yaşarım ki,katkı yoktur tözümde

Haset yüreksizlerin kapalı kafesidir
Göklerin gürlemesi bir muştunun sesidir
Gözlerini oyarım kim eğri baksa sana
Sözüm bir âyet değil salt şair nefesidir
Ateş olan sözleri yine söylettin bana