YAVRUMUN MEZARINDA –MEHMET EMİN YURDAKUL

YAVRUMUN MEZARINDA –MEHMET EMİN YURDAKUL

Bir sert rüzgâr esse idi, ovaların yüzünde,
Sanırdım ki benim körpe fidanımı sökecek;
Elmas yaşlar parlasaydı, o gök-elâ gözünde,
Sanırdım ki yanağının güllerini dökecek.

Ömrün uzun yıllarını ona pek az bulurken
Kanadından yaralanmış bir kuş gibi yıkıldı;
Üzerine sıkı sıkı bastırdığım göğsümden
Ayrılarak şu dar, soğuk kabr içine tıkıldı.

Zâlim ölüm, ummadığım bir saatte benim de
Hayâtımın sevincini, ümidini hep aldı;
Birçok acı düşünceler.. İşte, bana bu kaldı!..

Bir örülmüş mezar gibi ıssız kalan evimde
Benim dahi üzerimde onu örten şu mermer;
Beni dahî kemirmede onu yiyen şu aç yer!...