VERMEK GEREK YOL BOYUNCA MISRALAR- HALİDE NUSRET ZORLUTUNA 
I
Seviyorum bu toprakları,
Çünkü tanıyorum, -
Çünkü bu toprağın ateşiyle yanıyorum,
Bu toprağın derdini duyuyorum ta... Can evimde
Tanıyorum evet:
Hem şöyle bir kuş bakışı görüp tanımak değil bu,
- Ne münasebet-
Ben bu yurdu baştanbaşa,
Gezdim, dolaştım.
Kâh bir "makine" içinde rüzgârla ettim yarış,
Kâh uslu bir at sırtında dik yamaçlar aştım.
Bu toprakları severek, okşayarak,
Dinleyerek, duyarak
Dolaştım...
Sevgilim benim, anam benim bu toprak!
Ben ona gönül verdim, can adadım.
Can adadım!...
Vilayet merkezlerinde ziyafetten ziyafete konarak
Şerefe kadeh kaldırmak
Nutuklar söylemek,
Köylüyü övmek
Alkışlamak alkışlamak
Hoş şeylerdir bunlar doğrusu
Fakat
Bize bu toprağı tantımaz
Tanıybilmek için bu mukaddes toprağı,
Bir çırpıda geçerek
Ve atlayarak
— Şehir ve dolaylarındaki bahçeyi bağı—
"Köyün kendisine" yönelmek gerek!
Köyün fakir sofrasına diz çökmek,
Konuk ağırlamak için yaptığı bulgur aşma
Yufka ekmeğini kaşık etmek
Ve evin tek tahta kaşığıyla
Sekiz on kişi ayran içmek gerek!
Trahomlu çipil çocuk gözlerinde
Ağlayan acıyı ve gülen umudu ~
Görmek,
Görebilmek...
Ve onlara vermek... vermek...
Elimizden, kafamızdan
Gönlümüzdeki hızdan.’.
- Vermek
Yol, okul, ilaç, ışık su
Ve sevgi yürekler dolusu!
İLGİLİ İÇERİK
