KIŞ BABA - Sayfa 31 | Edebiyat Meraklılarının Sitesi

Page 31 of 31

KIŞ BABA

Dağımızda bir çoban var,
Ne yer? Ne içer? Ne yapar
Sordum, babam bilemiyor;
Yahut bana söylemiyor.
Onun geçtiğini gören
Pek çok, fakat selam veren
Yokmuş; herkes ona muğber
Adı nedir dedim, derler
Ördek kovar gibi: "kış! kış!"
O bembeyaz bir adammış:
Beyaz kebe, beyaz kalpak;
Saç, sakal, bıyık; hepsi ak.
Yalnız çirkin, korkunç yüzü,
Bir de ölüm saçan gözü
Kara zifir gibi kara,
Dağı, bayırları örter
De onun çiğ beyazlığı
Ürpertirmiş ortalığı.
Nefesinde zehir varmış,
Neye dokunsa solarmış.
Bazı elinde bir boru,
Üfledikçe bütün koru
İniltiler, uğultularla titrermiş; tekmil sular
Buz kesilir; zavallıcık
Ağaçların, kuru, kırık,
Çırıl çıplak ağaçların
Küme küme, baygın baygın
Yerde yatan soluk, sarı.
Ölü yüzlü yaprakları
Acı acı hışırdarmış.
Kuşcağızlar ararlarmış,
Bulamazlarmış yiyecek;
Ne bir darı, ne bir böcek.
Ben pek acırım onlara;
Hele serçe o maskara
Yuvasız yemsiz, ne yapar?..
Ah, o çoban, o ihtiyar!
Onu bulsam, didik didik
Didikler de benim minik
Serçemi de kurtarırım,
Her kes de... o her adım
Köyümüze yaklaşırken,
Diyorlar ki: köyümüzden
Bet bereket uzaklaşmış,
O hep uğursuzluk taşır;
Açlık onun heybesinde,
Ölüm onun kebesinde,
Mezarlık onun ortağı,
Yıkar o bir çok ocağı;
Aramızdan o her sene
Bir kaç baba, bir kaç nine,
Bir kaç çocuk alıp gider,
Topraklara teslim eder!..
Ben bunları işittikçe
Üşüyorum; Bütün gece
Yatağında kışlar, karlar,
Ödü koparan rüzgârlar
Görüyorum, duyuyorum;
Titreyerek uyuyorum...
"Kış! Kış!" diyorlardı, sakın
Bu ihtiyar kış olmasın!