KIŞ BABA
Dağımızda bir çoban var,
Ne yer? Ne içer? Ne yapar?
Sordum, babam bilemiyor,
Yahut bana söylemiyor.
Onun geçtiğini gören,
Pek çok, fakat selam veren,
Yokmuş, herkes ona mugber.
“Adı nedir?” dedim; derler,
Ördek kovar gibi: “Kış, kış
O, bembeyaz bir adammış.
Beyaz kebe, beyaz kalpak,
Saç, sakal, bıyık hep ak.
Yalnız çirkin, korkunç yüzü,
Bir de ölüm saçan gözü.
Kara, zifir gibi kara
Ve soğukmuş… Ara sıra
Kalpağından düşen tüyler,
Dağı, bayırları örter,
De, onun çiğ beyazlığı,
Ürpertirmiş ortalığı.
Nefesinde zehir varmış,
Neye dokunsa solarmış.
Bazı elinde bir boru,
Üfledikçe bütün koru,
İniltiler, uğultular
Titreşir tekmil sular.
Buz kesilir zavallıcık,
Ağaçların kuru, kırık.
Çırılçıplak ağaçların
Küme küme, yığın yığın,
Yerde yatan soluk, sarı
Ölü yüzlü yaprakları
Acı acı hışırdarmış
Kuşcağızlar aralarmış.
Bulamazlarmış yiyecek
Ne bir darı, ne bir böcek.
Ben pek acırım onlara,
Hele serçe, o maskara
Yuvasız, yemsiz ne yapar?
Ah! O çoban, o ihtiyar!
Onu bulsam didik didik
Didikler de benim minik
Serçemi kurtarırdım,
Herkesi de… O her adım,
Köyümüze yaklaşırken
Diyorlar ki: “Köyümüzden
Bet bereket uzaklaşır.”
O hep, uğursuzluk taşır.
Açlık onun heybesinde,
Ölüm onun kebesinde,
Mezarlık onun ortağı,
Yıkar o birçok ocağı.
Aramızdan o her sene,
Birkaç baba, birkaç nine,
Birkaç çocuk alıp gider.
Topraklara teslim eder.
Ben bunları işittikçe,
Üşüyorum bütün gece.
Yatağımda kışlar, karlar
Ödü koparan rüzgârlar,
Görüyorum, duyuyorum
Titreyerek uyuyorum…
“Kış kış.” diyorlardı, sakın
Bu ihtiyar kış olmasın.
Mugber: dargın, kırgın
Kebe: çoban üstlüğü.
Tekmil: Bütün, hepsi.
Betbereket: Bolluk
İLGİLİ İÇERİK
SİS ŞİİRİNİN TAHLİLİ - TEVFİK FİKRET
DOKSAN BEŞE DOĞRU --TEVFİK FİKRET
