MELEK’İN KUZUSU
Herkesin bir oyuncağı,
Bir topu, bir bebeği var.
Oyuncağı olmayanın da,
Kedisi, köpeği var.
Ne kedim var, ne bebeğim…
Bana el verir Melek’im.
Benim gibi o da öksüz,
Benim gibi o da melûl.
Onunda oyuncağı yok,
O da benim kadar yoksul.
Fakat ben ona bakarım,
Onundur hep varım yoğum.
Melek’ime dün bir kuzu,
Yaptım eski mendillerden.
Onu o kadar sevdi ki,
Düşürmüyor hiç elinden.
Sayesinde kuzusunun,
Melek şimdi biraz memnun.
Yaptığım şey bir kuzudan,
Başka benziyor her şeye.
Lakin bu yumru yumru şey,
Pek hoş göründü Melek’e
Melek’im şeytan değildir,
Ne derseniz kanı verir.
Her sabah gidip çayırdan,
Bir kucak ot getiriyor.
Onu okşaya okşaya,
Kuzusuna yediriyor.
O ot yerken, oturur,
Baş ucunda meler durur.
Melul: Üzgün, tasalı, Saye: gölge, yardım, Elvermek: yetişmek
İLGİLİ İÇERİK
SİS ŞİİRİNİN TAHLİLİ - TEVFİK FİKRET
DOKSAN BEŞE DOĞRU --TEVFİK FİKRET
