BİR GÖRSEYDİN - ARİF ARSLAN 
Ah bir görsem yüzünü
Dokunsam ellerine
Sana kelimelerin anlatamadığını
Anlatsa gözlerim iri yeşil gözlerine
Dalıp gidip de uçsuz bucaksız enginlere
Ya gönül deryasına açılsam kolsuz kanatsız
Geceler boyu yüzsem karanlıklarda
Seni yoruncaya kadar koştursam peşimden
Sonra da bir adaya sığınıp
Adada bir ağaca yaslanıp yakalanıversem
Sen de bana dokunup kaçsan
Ben eteklerinden tutsaydım seni
Ne olurdu sonra?
Bir sahile çıksaydık seninle
Dingin, saki, duygusal…
Kumların üzerine uzanıp
Hikâyemi anlatsaydım sana
Sen de dinleyip baksaydın derin derin…
Dizlerime uzanıp uyuyakalsaydın sonra
Saçların ellerimde okşasaydım saatlerce…
Bir nice zaman sonra yine uyansaydın
Hafifçe açarak gözlerini
Ürkek ve endişeli…
“Nerdeyim ben, ne oldu böyle? ” diye,
Sanki suçlu çocuklar gibi…
Kaçak âşıklar gibi…
Ben seni yatıştırsaydım tekrar
Dil dökseydim saatlerce…
Senin olmazlarına sadece gülüp geçseydim…
Sonra bir bakışıma esir olup
“Olsun, öyle de yaşıyorum, böyle de…
Bundan sonra seninle el ele,
Gönül gönüle olmak istiyorum”
Deyiverseydi öpülesi dudakların,
Bir anlık gafletle…
Ben de çocuklar gibi sevinip
Yerden birkaç karış havaya fırlasaydım
Delice, çılgınca ve sarılıp öpüverseydim aniden…
İşte o an, kesiliverseydi ayaklarımız yerden
Yıldızlar bile gülse, güneş kıskansaydı da
Kararıverseydi hava
Bulutlar üstümüze sağanak sağanak gözyaşı dökse,
Ağlasaydı mutluluktan…
Ah, ah… Bir defa görseydim seni…
Belki de olmazdı bunlar,
Kolay olurdu gönlünü çelmek
Yüreğine inmek ve kilidi çoktan paslanmış
Gönül kapılarını açıp içeri girmek…
Sultanlara yakışır bir Saadetle
Mesut ve bahtiyarca gönül tahtına kurulmak
Gönül tahtıma kurulmak…
14 Mart 2005
İLGİLİ İÇERİK