BENİM AŞKIM ÖZÜNE- ARİF ARSLAN
Ben sana hayran, sana âşık bir köle,
Bir deli divaneyim ama
Sadece sana değil, sendeki seni sevdim;
Sendeki beni, bendeki seni aradım durdum
Ve seninle beni birleştiren,
Bizdeki öze vuruldum.
Ben senin geceleri karanlığında boğan
Zümrüt siyahı saçlarına,
Dağların yamaçlarını süsleyen,
Gür ağaçlar gibi mağrur kaşlarına değil...
Ne mehtabı aydınlığından utandıran cemaline,
Ne kasırgaları yıldıran celâline,
Ne tufanlardan beter hışmına,
Ne lodoslardan savurgan haşmetine,
Ne de samyelinden yakıcı
Nefeslerine vuruldum...
Ben senin;
Heykeltıraşların oymaktan,
Ressamların çizmekten âciz kaldıkları
Harika burnuna,
Ayışığında kıvrım kıvrım akarken;
Bîmisal bir armoni çalan,
Çakılların arasından kayarken,
Bin âhenk ve binbir letafetle akan;
En yazılmaz şiiri yazan ve
Hiç yapılmamış besteler yapan sular gibi,
Dudaklarından dökülen
İncimsi kelimelere de değil...
Hele hele gök kubbeyi bir şemsiye gibi dürüp koyan,
Engin bakışlarına hiç değil...
Ben senin neyine vurulduğumu söylesem
İnanır mısın bilmem ki...?
Sandığın gibi, ben senin fani vücuduna,
Muhayyel bedenine,
Mızrak mızrak kirpiklerine de vurulmadım.
Ama sen, hep öyle sandın...
Yanıldın.. bin kere yanıldın..!
Ben senin temsil ettiğin mânaya,
Yusuf’a denk iffetine,
Züleyha’yı kıskandıracak aşkına
Bakışlarında çağlayan ilham kaynaklarına
Yüzündeki iffete ve mahcubiyete vuruldum.
Haktaki inadına, ısrarına,
Belâlara sabır ve tahammülüne vuruldum.
Ey Hakka ayine olan güzel..!
Ben senin mânayı harfine değil,
Mânayı ismine vuruldum.
Yoksa, bana doyulmaz zevkler yaşatan,
Varılmaz iklimlere taşıyan güzelliğine değil;
Sendeki engin sevgiye, hoşgörüye, vefaya,
Sadakate ve tevazua vuruldum bir zamanlar...
Vuruldum da düştüğüm yerde kaldım öylece.
Olamadım ne aşkına ismetini tercih eden Yusuf,
Ne de ayrılığı visale tercih eden Tebrizli Şems.
Olamadım yine ne Mecnun, ne Ferhat...
İffetinden ölen gence ağlar gibi ağladım yıllarca
Ve ölmek istedim defalarca...
Ben kaybedince sen kazanmıştın hani?
Avcunun içine düşüvermiştim yaralı bir kuş gibi.
Şimdi ise, karşımızda ateşler yanıyor...
Belâ ateşleri, imtihan alevleri sarıyor çevremizi...
Karşımızda çetin bir yol,
Sarp bir yokuş, tehlikeli bir iş,
Ve... Ve zor bir oyun var...
Engellemek istiyor bizi!
Ama ben;
Kazanmak istemem seni kaybederken.
Ancak, böyledir işte, ne yazık:
İki kişiden biri kaybeder, diğeri kazanır hep...
İstemem kazanmak olsa bile sonu;
Seni ve senin kaybetmeni bu zorlu oyunu...
İLGİLİ İÇERİK
