KONYA DESTANI - FEYZİ HALICI
Bir yola vurmuşsun oğul, yalınca,
Sığmaz vakitlere bahar havası,
Şavkınır, mutluluğa yol alınca,
Bir kısrak örneği Konya Ovası.
Nice bir makamda bu sınırsız kent,
Kûfî'li mısralara atar kement.
Öncesi bir Selçukyalı nihavent,
Bir içli sûz-i-dilârâ, sonrası.
Özlemin yüreğimi yaksın dursun,
Doruk’sun niceye unutulursun.
Beni duy, beni anla, ne olursun,
Gözlerini sevdiğimin Konyası.
İpek yolu, karanfiller, tarçınlar,
Zamandır, kulağımda çın çın çınlar.
Dergâhta akça-kanat güvercinler
Gönül mihrabına pır pır konası.
Bir sırdı yaşamak, unuttuğumuz,
Üçler'de her gün niyet tuttuğumuz.
Evleğimiz buğday, tenceremiz tuz,
Nerde acı göllerimin Sunası.
Tomur gelinlerin gözü yaşarır,
Ocakta hedikleri kim pişirir?
Esrik zamanlara tarih düşürür,
Sen Pol'ü, elfetini, ikonosı.
Ser-sebil şadırvan kurnalar nerde?
Şifadır hasrete, çaresiz derde.
Nakşa durur turkuaz çinilerde,
Yüce Mevlâna'nın canım dünyası.
Her dilek bir düşünceye göre mi?
Bu bir düş, elbet yitirmem töremi.
Nasıl da sevdirir bana yöremi,
Anacığımın sınırsız duası.
Çalar saatlerin uy, sedasına,
Muhabbet eyle gönül badesine.
Kerkit kerkit kavak seccadesine,
Al kınalı ellerin dokunası.
Kibele'nin şavkıyan süsü müdür?
Eğlen dur, Meram otobüsü müdür?
Cem'i Can'ın Konya türküsü müdür?
Hıdrellezde gönülce okunası.
Yolu götürmeyin öyle uzağa,
He deyin, koşuşalım altın çağa.
Aslanlı kışladan Takkeli dağâ,
Ellerin yıldızlara uzanası.
İLGİLİ İÇERİK
FEYZİ HALICI HAYATI ve ESERLERİ
