AĞLAYAN EV - HAYRİ ÜNAL
Hatıralar üstüme, geliyor, adım adım,
Yüklüyor omuzuma, muamma dolu derdi.
Yıllar önce geçtiğim, sokakları tanıdım,
Eski evim önüme, birden dikiliverdi...
Ağladı eski evim o duyulmaz sesiyle,
Kim bilir yıllar yılı nasıl ayakta durdu.
Parça parça dökülmüş o yorgun çehresiyle,
Adeta bir ihtiyar rolünü oynuyordu...
Yolunmuş tüm duvarlar dökülen saçlar gibi...
Bir zaman bu yerlerde ne kuşlar ötüyordu.
Başlardan yana düşmüş incecik taçlar gibi,
Yıkılmış bacalardan mutluluk tütüyordu...
Her köşede bir gizem her noktada ayrı iz!
Her zerresi dev gibi tüm zamanı emiyor.
Karşımda eski evim şimdi garip ve sessiz,
Dalmış ki hayallere uyanmak istemiyor...
Desen desen parlayan evlerin arasında,
Yetim bir çocuk gibi evim ortada kalmış.
Saklıyor bir sır gibi ufkumun verasında,
Vermiyor eski evim; çocukluğumu almış! ...
İLGİLİ İÇERİK