SON SEVGİLİLER -HÜSEYİN CAHİT KERSE
1.
ZEUS’TAN SOYUNAN HERA’YA
“Kardeşim, karım, danışmanım, inek gözlü serv-i hırâmânım, hâlâ gökkubemde çınlıyor sesin. Ne pas ne kurt kemirebilir yüreğimin altın sikkelerini — sarı harmaniyen içinde seni. Kanatlarını çöz artık yüreğimin, kaldır at Sakız işlemeli tacını, nektarını zerket dudaklarıma. Günlük kokulu tütsülerinin aşkına andolsun ki, evrenin en ayıp arzularıyla yeryüzü cennetimi bağışladım sana.”
Sıcakların antik geçmişi var
Kaygı buzullarının geleceği yok
Diyor avcumdaki mine yazısı
Sabahları yüzünden okuyorum
Kışsökümü ruhumuzunn içdökümü
Homer’in kar yangını bacamızdan
İda’nın göğsüne göğsüne tütüyor
Tanrıçam, ölümsüz doğanın şöleni
Arın da gel sanal takılarından
Çırılçıplak kal, dünya gözüyle
Anla kendini
2.
HERA’DAN ÜŞÜYEN ZEUS’A
“Kardeşim, Tanrılar Tanrısı kocam, bağlama kollarımı, evcil aklımı çöz. Kilit altında tuttuğun bedenimdeki nardadır tüm bereketin. Rivayettir, günün birinde sümbül renkli bir yumurta buldu Leda–nârımın bir taneciği… Rivayettir, Eros’un karbeyaz kanatlarını İda’ya kaçırıp sakladı Afrodit, göğüslerimden akan süttü ak keten çarşafların emzirdiği. Yeryüzünün yüce babası içindi tapınağım, ak sütunlarım. Aklını çelmesinler diye gözyaşlarımla binlerce yıl esirgedim seni.”
Kalbimdeki inme gazap şimşeğin
Körfez sarsılıyor bakışlarından
Bin çınarlı bin pınarlı dağlar susuz
Ürperdikçe susuyor, susuyoruz
Titreme gül parmaklı otağımızda
Dindi Truva sıtması çoktan
Bengisu ağzımız köpüklerimiz
Sen bembeyaz kirpikli Tanrım
Sonsuzluğa ramak kaldı çağımız
Vermeden önce son nefesini
Dinle kendini
ŞİİRLER