EŞEKLER ve SEMER - MEHMET ÂKİF ERSOY
Eşeklerin canı yükten yanar, “aman” derler
“Nedir bu çektiğimiz dert, o çifte çifte semer.
Biriyle uğraşıyorken gelir çatar o biri.
Gelir ki taş gibi hâin, hem eskisinden iri...
Semerci usta geberseydi... değmeyin keyfe!
Evet gebermelidir... İnkisar edin herife.
Zavallı usta göçer bir gün âkibet, ancak
Makamı öyle uzun boylu nerde boş kalacak!
Çırak mı kalfa mı kim varsa yaslanır köşeye
Ağaç yonar durur artık gelen geçen eşeğe.
Adam meğer acemiymiş, semerse hayli hüner
Sırayla baytarı boylar zavallı merkepler.
Bütün o beller, omuzlar çürür oyulur.
Sonunda herbirinin sırtı yemyeşil et olur.
“Giden semerciyi, derler, bulur muyuz şimdi.
O böyle kalfa değil basbayağı muallimdi.
Nasıl da kadrini vaktiyle bilmedik, tuhaf iş!
Semer değilmiş o rahmetlinin ki, devletmiş...”
Nasihatim sana: herzeyle iştigali bırak.
Adamlığın yolu nerdeyse bul da girmeye bak.
Adam mısın, ebediyyen cihânda hürsün... gez.
Yular takıp seni bir kimsecik seni sürükleyemez
Adam değil misin oğlum: gönüllüsün semere...
Küfür savurma boyun kestiğin semercilere
İLGİLİ İÇERİK