AYRILIK ŞİİRLERİ

Page 6 of 6

SAYFA: 6/ 51-60

51-AYRILIĞA ÖVGÜ - MEHMET ZEKİ AKDAĞ

Renkleri dağa kaçırdılar
Bozdular yuvasını yavru kuşların
Bilmem kahrındadır, bilmem lütfundan
Ak köpüklerini yedi sular

Yankılar korkusundan dağlarda kaldı
Bir İslâm tevekkülünde kumrular
Hasret derler buna...
Bir yol ki uzar da uzar
Uğursuz rüzgârlar esti doğudan
Ve bir ömür boyu beklenen yağmura
Pusu kurdular.

Ötmeyi unutturdular kuşlara
Sulu sepken gibi döküldü dualar
Bir ağır düşüncede ağaçlar
Bütün kelimeler, sesler zindandan
Kıyamet koparcasına bağırdılar:
Yâr, yâr...

Bir eylül aksamı kadar umuttuk
Ve bir nisan sabahında şarkılar
Uykusunu yitirdi huzur
Nice gebe gecelerin eşiğinde
Yarıda kaldı rüyalar…

Her şey endişede, her şey tedirgin
Bir bulutun niyetine kaldı karar
Bütün insanlığın başına dedik
Buna rağmen
Çiçeği burnunda aşkımızı
Bir tiren düdüğüyle
Alaca karanlıkta vurdular.

AYRILIK- MEHMET ZEKİ AKDAĞ

Bir ananın ikiziydik
Bizi bile ayırdılar
Duaya dönen dillerdin
Sözü bile ayırdılar

Yaprağı yitirdi köken
Yetiş artık ulu hakan
Rahlenin dibine çöken
Dizi bile ayırdılar.

Cümle kine sela verdik
Dönülmez bir yola verdik
Son umudu tele verdik
Sazı bile ayırdılar

Kurşunu inkârda fişek
Göze geldi bizim kuşak
Dilsiz mermere döndü aşk
Nazı bile ayırdılan.

Büyü öksüz kuzum büyü
Ninniledik her türküyü
Alafladık yolsuz köyüü
Közü bile ayırdılar.