SONBAHAR ŞİİRLERİ

Page 5 of 5

SAYFA:5 /41-50

41-GÜZ GELMEDEN-AHMET TELLİ

Sırtında taşıdığın kıl heybe
dağ rüzgârı ve lor peyniri
gibi doluysa kır çiçekleriyle
sesler türkülere dönecektir
üzünçse ışıklı bir sevince
Dudaklarında özlem türküleri
ve gözlerinin menevşesinde aşk
çağıldıyorsa çavlanlar gibi
usulca gir umudun menziline
hüznü gerilerde bırak
Türküler paylaşılıyorsa eğer
dağ rüzgârları paylaşılıyorsa
sevinç de dahildir buna
ve o zaman bütün bir yaşam
paylaşılacak kadar güzeldir artık
Heybendeki kır çiçekleri
bir yangındır güze doğru
tutuşturur yüreğinde
uzak özlemlerin külünü
hiç beklemediğin bir anda
Güz gelip de yangın başlamadan
tutmalısın doğanın yelesinden
yüreğindeki seher yeli
varmalıdır sabah olmadan
gül bahçesine sevda hevengine

UYANIK UYKUDA-ALİ PÜSKÜLLÜOĞLU

Düşteyim işte, çıkageldi bir güz yeli
Hafiften. Bir buğu gibiydi gök.
Ey kendini saklayan geçmiş, ince bir tül ardında;
Güz geldi ve yıldızlarını üstüme dök.
Artık büyüdüm. Ey sonsuz çocukluk!
Atlar, atlıkarıncalar ve yolculuk.
Tuhaf değil mi, bu leylekler nereye göçer
Gök yolunda? Yazdan kalan kanat sesleri
Gibi duyuluyor. Her şey bir bir ve örtük,
İnce, bilinmez bir yüz sanki.
Bir kuru ağaç olarak kalayım mı?
Öyleyse ey güz, dök yapraklarımı!
Gövdemi kemirecek kurtlar toprakta
Gözlüyor yolumu. Beklesinler bakalım.
Ayaklarım sağlam basıyor daha, yolum var
Günlere. Üşüsem, ısıtıyor kanım.
Ben bir leyleğim, uykuda uyanık / güz geldi artık
Göçüyorum yarı uyur, yarı uyanık.

UMUT YAPRAKLARI-ÖZDEMİR ASAF

Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgarlarında
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı, hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları.

GÜZ -HASAN ALİ YÜCEL

Soyunan ağaçların,
Dökülen yaprakları,
Bir sarı yorgan gibi,
Örtüyor toprakları.

Çeşit çeşit renkleri
Soluyor çiçeklerin
Kapanıyor gözleri
Yaramaz böceklerin

45-SONBAHAR AKŞAMININ ŞİİRİ- CEYHUN ATUF KANSU

Ben nice bahar akşamları tattım.
Hazzı kanımın her hücresine işleyen.
Ve ılık badem kokularıyla başlayan,
Yaz akşamlarının koynunda yattım.

Sessiz, gürültülü, hüzünlü akşamlarım oldu,
Hepsi söylediğim o eski türkülerde
Güneşin dost sofrasına indiği yerde,
Ah, şimdi hepsi dağların ardında kaldı.

Tatmadım bu kadar güzelini akşamların,
Bu kadar dost bakışlı, bu kadar bilgesini,
Duyarak bir bir düşen yaprakların sesini.
Geçtim üstünden yağmurlu damların.

Karşı dağdaki çoban ateşine seğirttim,
Yaslanıp bir kayaya, ilk yıldızın doğuşunu.
Bir daha, bir, bir yıldız daha, gökyüzünün doluşunu.
Bütün yıldızların pırıldayışını seyrettim.

GÜZ, ALMANYA - YÜKSEL PAZARKAYA

Güzergah değiştirdi pastırma yazı da
Güneye giden göçmen kuşlar gibi
Çevre karanlığından
Kaldı kuşlar ayaz ortasında
Göçemeden.

Zehir zıkkım yol yolak
Güz zemherisi
Gece, 24 saat
Kolu kanadı kırık renklerin
Ve solgun bütün kokular.

Salgın korku
Telef ediyor sürü sürü
Göçmen kuşları
Kol geziyor yolda belde
Kara güz zemherisi.

Göçtü buradan
Pastırma yazı
Doğasız bir ülkeye
Buranın mevsimi
Yaşam ötesi.

Karanlık bir yaratık
Çevre yıldızsız gece
Soluğu ayaz
Kışa çıkamaz
Güz Almanya

SONBAHAR KATARI –BEKİR SITKI ERDOĞAN

Hızlandı katar, gitgide sıyrılmada sis,
Raylar geceden kalma karanlık iki iz
Pek dalma gönül, sonrası malum bu yolun,
Boydan boya sonbaharı yırtıp gideriz!..

HÜZNÜ BESTELEYEN SONBAHAR - ABDÜLKADİR AKGÜNDÜZ

Yıllanmış bir hüzün ruhu kaplar da,
Yorgun arzuların boynu bükülür.
Sararan ümitler her sonbaharda,
Yaprak yaprak yüreğime dökülür.

Dağılır ne varsa mâzîden kalan,
Sonsuzluğa akar hâtıra seli...
Mavi, yeşil, pembe, mor... Hepsi yalan!
Saçlara beyazlar düştü düşeli...

Ömrümüz hasretlik çölünde yüzer,
Başlar gözyaşının sebil zamanı.
Bürünür âhiret rengine yüzler,
Her bakış apayrı bir vedâ ânı...

Vuslat gönüllere çekince perde,
İnsana ayrılık tesellî verir.
Hüznü besteleyen güz mevsiminde;
Yaşamak da şiir, ölmek de şiir!