SONUN SONSUZLUĞU - AHMET ERHAN
ı.
acı, bir ırmak gibi
doluyor yüreğime
bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
beni artık ne çiçekler
ne çocuklar kurtarır
ne de o her gün yinelenen doğum.
fırtına ektim
rüzgar biçtim şu dünyada.
acı, tepeden tırnağa acı çekiyorum
ey, yüreğimde hep ölüme doğan isa!
haydi, yeniden çarmıha geril
bu son ölümün olsun
ve bir daha doğma!
ıı.
öldürmeyeceğim kendimi
ama, keşke öldürseydi diyeceksin bana.
öldürmeyeceğim kendimi
ama, bir ağıt yakmak
gelecek içinden;
aklımı yakıyorum çünkü ben
yaşanmış, yaşanacak bütün günlerimi.
intihar diye bir şey
yok bu dünyada
ölümle biten bir intihar yok
asıl intihar
gün gün yaşamakta
öldürmeyeceğim kendimi
ama; keşke öldürseydi
diyeceksin bana.
vı.
ey taşlar! ey,
karşımda susan dünya!
ey, bütün ölümlerime
gebe kalan deniz!
yağmurun bile
izi kalır toprakta
havada çiçeğin kokusu
yel vurdukça tüter
değil mi ki
ufuk çizgilerinin bile
bir sınırı var
değil mi ki
artık ne topraklar, ne sular
beni sarıp sarmalayacak
gitsem, kendime
gideceğim bundan böyle
kalsam, bir uçurum
kendi derinliğiyle dolacak
yaşamı da ölümü de
tutmayacak yüzüm benim
yüzüm benim, yüzüm benim
dalacak bir yol gibi
kendi çizgilerine
kim bilir nereye?
vı.
her denizin bir kıyısı
her insanın
bir boyutu varmış
ölüm araya girmeye görsün
bütün hücrelerini
bir kapıya döndürüp beklesen de
açan olmazmış
gel ey
yalnızlığım benim!
açıp da solmayan gülüm!
doldurdum vazoyu seninle
suyunu yeniledim
kokunu öptüm
xı.
bir şiire başlamadan önce
nokta koymayı öğrendim;
yeni başlanmış bir şeyi
yitirilmiş görmeyi
tufanlar da istemiyorum artık
bir dünya kuruyorum kendime
devinimsiz, duruk.
aklımı da kovuyorum cennetlerimden
yüreğimi de şimdi.
gün ışığıdır beni kör eden
yağmurlardır yaralayan
ve eve döner gibi yapıp,
kendime döndüğüm her akşam
anladım, yüreğimde doldurulmamış
uçurumlar olduğunu
karşılıksız sorular göveriyordu.
aklımın geniş ovalarında.
işte bir zamanlar
denize kavuşan ırmak
simdi gerisin geri dönüyor
kaynağına
xıv.
acımı anlamıyor musun yüzümden?
yüreğimi yansıtan
bir aynaya döndü
aklımdan
azat oldu da dilim
yaşamın arkasından konuşarak
özgürlüğünü kanıtlıyor şimdi
acımı
anlamıyor musun yüzümden?
bir kez olsun duy beni
sözcükler araya girmeden!
xv.
bir gün gelir de
ölüme yenilirsem eğer
-yenileceğim demiyorum
yenilirsem eğer-
deyin ki, erlerindendi
eşit olmayan bir savaşın
kılıcı sözcüklerdi,
kalkanı sevgiler.
xvı.
urganlar da kendini boğar
göreceksiniz bir gün
bütün uçurumları böler
köprüleri sevginin.
xxı.
yağmurun ardından
kar geliyor;
onun ardından sel.
bir şeyleri tamamlamadan
ölmek bana
zor geliyor.
bu şiir nerede biter
gece güne ulanırken?
çiçek tohum olur döner
su denize kavuşurken?
yaşamın sonunda mı,
başında mıyım bilmem?
beni kim düşünür bu irinler dünyasında?
herkes kendi yüreğini deşip,
derin kuyular açarken
sinmek, saklanmak için
karanlıklarına.
gülün ardından
diken geliyor;
sütün ardından irin.
bir şeyleri bitirmeden
ölmek bana zor geliyor.
xxıv.
yağmurlar yağacak uzun
yağmurlar ince
dünya, bir alıcı kuş gibi
üstüme çökünce
ne bir sözcük kalacak
ne de bir çığlık.
yine de gülsün isterim
şu pencerelerde
sokağı seyreden çocuk;
gülsün artık!
xxvııı.
güneşin öte yüzünü gördüm
o sonsuz karanlığı.
doğadaki her şeyin
ikinci adı yalnızlıktı.
ölümdü, suskunluktu.
bir çiçek ki taşırmış içinde
hep solgunluğu,
suyun akışında bir
boğulma korkusu varmış
yanan topraktan
yükselen buğu
güneşin öte yüzünü gördüm
ki; orada her şey
önce kendini yadsıyordu.
İLGİLİ İÇERİK
