ÖNCE VATAN- İDRİS NEBİ KARAKUŞ
Dahili ve harici bedhah olan,
Gaflet, delâlet değil hiyanet içinde her an.
Türklüğün başında bir bela ki,
Ne dost belli ne düşman.
Dün Şeyh Sait idi eşkıya başı,
Bugün Artin Andokyan.
Hainlerle bir oldu,
İsveç, Norveç, İngiliz, Fransız, Alman.
Kendi vatanımda kendi askerime,
Yağmur gibi kurşun, tipi gibi bombardıman.
Kimi kör kaldı; kimi kolsuz, bacaksız,
Kimi şehit oldu, sanki miras atadan.
Ağıtlar yakıp destanlar dizdim ancak,
Vatansızlar yüreğime saçarken kan,
Çok pınarlar kuruttum yetimlerin yerine,
Kara yastayken vatan.
Bir kavga ki ortasında Türk,
Bir ucunda Rus, bir ucunda Amerikan.
Gelen kara haberler Yemen’den değil,
Mardin, Siirt, Şırnak’tan.
Sebepsiz düşerken tetik,
Kime değecekti namludan çıkan.
Orda yağmur yerine kurşun,
Burda yürekte fırtınaydı kopan.
Galiçya yok, Çanakkale yok, Dumlupınar yok,
Peki niye her gün dört omuzda bir Mehmet, bir Osman?
Telli duvaklı gelinlerde canhıraş çığlıkları,
Gün yüzü görmemiş bebeklerde figân.
Tilkitepe’de kardeş kurşunu yemiş de,
Musalla taşında iki civan.
Önce, Behram Aktaşlı diye okundu künye,
Ardından, Keskinli Kerem oğlu Nevzat Ceyhan.
Uzadı künyeler yıllar yılı,
Şehitler kervanında Ali, Ahmet, Hakan.
Garip geldi, bir garip kurşunla gitti,
Dağ gibi devrilen Dağ Orhan.
Diz dövülür, saç yolunur, tabutun arkasında
Sineme düşer, düştüğü yeri yakan.
Yirmisinde dul kaldı ya gelinler,
Şimdi yetim bir kız bir oğlan.
Bir hiç uğruna gitti de yiğitler,
Ne yapar şimdi iki çocukla kalan.
Nasıl kaldırır, iki yükü bir omuz,
Uyan arslanım uyan.
Arş-ı âlaya ulaşırken feryatlar,
Ne dinleyen oldu ne duyan.
Şehitler hep bir ağızdan haykırdılar:
“Önce Vatan! ... Önce Vatan! ...”
İLGİLİ İÇERİK