ŞAM-I GARİBAN - RIZA TEVFİK BÖLÜKBAŞI
Bir akşam kırlarda kaldım âvâre
Perilerle her yer meskûndur sandım
Hayretle baktıkça o vahşet-zâre
Esrâr-ı hüsn ile meşhûndur sandım.
Yürürken benimle dağ taş yürürdü.
Her ağaç peşinde gölge sürürdü,
İnandım ki beni her şey görürdü,
Huzurumla âlem memnundur sandım.
Ezelden beridir, o hücrâ yerde
Ninniler söylermiş bir serin dere
Sırrını bana da açtı meşcere
Gençliğim orada medfûndur sandım.
Çamlar kanat germiş bir hümâ gibi
Çayırlar mükevkeb bir semâ gibi,
Çiçekler acâyib muammâ gibi
Ne gördümse şaştım, efsûndur sandım.
Sevdâlar demiydi, bülbül çilerdi;
Servistan içinden bir ses gülerdi,
Çiçekler, kuşlardan bûse dilerdi,
Kâinât aşk ile mecnûndur sandım.
Senenin sonbahar faslı gibiydi,
Toprak, bulut, yaprak paslı gibiydi.
Serviler sararmış, yaslı gibiydi;
Düşünen kayalar mahzûndur sandım.
Mağribi yakmıştı firkat ateşi.
Yuvaya dönmüştü her kuşun eşi,
Dağlara yaslanıp yatan güneşi,
Yaralı, hastadır, yorgundur sandım.
Nûş ettim güneşin akan rengini,
Rûhumu hazz ile yakan rengini.
Ufukta görünce o kan rengini,
Felekler ben gibi dil-hûndur sandım.
Sıra dağlar mordu, sular kırmızı,
Suları beklerdi bir peri kızı.
Alnından öperken akşam yıldızı
Yeşil gözlerine meftundur sandım.
Su kenarlarında lâleler vardı,
Göllerde âteşîn hâleler vardı;
Uzaktan aks eden nâleler vardı;
Bir âhû kalbinden vurgundur sandım.
Reng-i hüsn emerdi ay, ülker, çimen
Günün – can çekişen – solgun lebinden;
O gece her şeyi penbe gördüm ben,
O yerin mehtâbı gül-gûndur sandım.
Rıza Tevfik Bölükbaşı
1917 (Serâb-ı Ömrüm)
İLGİLİ İÇERİK