ADRES'DEN- ORHAN ŞAİK GÖKYAY
"Dil-bilmez illerde Türkçeye hasret
Ne yana çevrilse o yanı gurbet
Yabancı kuşlardan umarak medet,
Başını alup,
Ormanlarla, dağlarla, çöllerle
Deli poyrazlarla, karayellerle,
Nereye çıkacağı bilinmeyen yollarla,
Hartalardan kaybolup gitmiş göllerle.
Sakaryalarla, Tunalarla, Nillerle,
Nice adsız sularla arkadaş olup
— Konuşa konuşa kendi kendiyle—
Vara vara bir renksiz denize dalup,
Bir akşam vakti dolup boşalup
Batan güneşle birlikte batmış olmalı!.
Bir yolculuk biter, başlar bir yolculuk,
Bir sessiz göç olur;
Gelmiş geçmiş durur, bir ıssız hiç olur;
Karanlığı artıran kandiller yanar,
Dualar ortasında ışıklar söner,
Büsbütün; Konuşmak güç olur, susmak güç olur...
Bir iç yangınından haber vermeye,
Bir yerlerden gelir bir buhurdan iner,
Demek bu buhurdanda tütmüş olmalı.
Gülen resimdeki üzgün bakışta mı?
Gözden ılgıt ılgıt inen yaşta mı?
Yazda mı? Güzde mi? Ya da kışta mı?
Yazısı silinmiş bir devrik taşta mı?
Alt-üst ettim hep, dört bir yanı altüst
Gören yok! Bilen yok! Duyan yok!
Yok işte yok!
Besbelli, dünyadan Adres bırakmadan gitmiş olmalı."
TÜRK EDEYATI DERGİSİ
İLGİLİ İÇERİK