İKİMİZİN EFSANESİ -BEKİR SITKI ERDOĞAN 
Evrende şiir yoktu henüz, yoktu ozanlar,
"Kün" sırrı tüterken daha masmavi dumanlar,
Nazm elde kadeh, sen de şarabıydın o aşkın,
Ben tââ o yudumdan beri mestâne ve şaşkın.
Mahmurluğu hala süregelmiş bu nasıl dem?
Hâlâ seni Havvâ sanıyorlar beni Âdem!..
Sırrın bu serencâm ile yol verdi zamâna,
Tattık o yasak meyvayı; düştük cevelâna.
Pür mest iki ok böyle kayar çıktı mı yaydan,
Kaydık iki yıldız gibi ard arda uzaydan...
Sen Kafdağı'sın şimdi bir efsane durakta,
Ben iz sürerim hep sana yıllardır uzakta...
Gündüz güneşin, akşam ayın doğduğu yersin,
Tek bir dilim ekmek gibi burnumda tütersin,
Tek bir dilim ekmek ya da bir parça yanık un!
Herkes sana Leyla diyor artık bana Mecnun...
Özlemler açar dalda kanarken iri güller,
Özlem de güzel, çekmeyi bildikçe gönüller.
Ben çölde yitik bir pınarım, sen oluğumsun,
Sen her şeyisin ömrümün; aşkım, soluğumsun…
Derdim, yakarım, gözyaşım ilhamın içindir,
Öyleyse bu zor, bunca kahır sorma niçindir!
Yoktur sana bir başka cevabım bu niçinden,
Sen gel de yeter tek bana mısralar içinden.
Sen gel yetişir, ben aşarım dağları bir bir,
Dağlar ne ki, çağlardan aşar coştu mu şair!...
İLGİLİ İÇERİK
