An gelir ki gönlümüzü Rabb'imize şerh ederiz gözyaşları eşliğinde. "Vermeyi istemeseydi, istemeyi vermezdi." ifadesi sırrınca bize istemeyi veren Zât'ın (celle celâluhu) huzurunda el pençe durur taleplerimizi dile getiririz, bu en mahrem demlerimizde iki büklüm olur iç dökeriz. Cümleler bazen kırık dökük olur, bazen inci mercan... Lakin öyleleri var ki duasını şiire dönüştürüyor, şiirini duaya. Mehmet Âkif Ersoy, Yahya Kemal Beyatlı, Faruk Nafiz Çamlıbel, Ahmet Kutsi Tecer, Necip Fazıl Kısakürek, Ahmet Muhip Dıranas, Cahit Sıtkı Tarancı, Orhan Veli Kanık, Cahit Külebi, Yavuz Bülent Bakiler ve daha birçok şair ellerini sadece dua için açmamış, kalem tutan elleriyle 'Dua Şiirleri' yazmış. İsra Sûresi 44. ayette "Yedi gök, dünya ve ikisi arasında olanlar O'nu teşbih ederler. O'nu övgü ile tespih etmeyen hiçbir şey yoktur. Fakat siz onların teşbihini fark edemezsiniz." diyor. Yağmur yağmasıyla, rüzgâr esmesiyle, kuşlar ötmesiyle yani her varlık kendi diliyle yapıyor kulluğunu. Hayatını şiirle anlamdıran nice şair de duasını dizelere döküyor. Örneğin Mehmet Âkit genellikle Türk milleti ve âlem-i İslâm için dua ediyor:
"Yâ İlâhî bize tevfikini gönder...
Âmini Doğru yol hangisidir millete göster...
Âmin! Ruh-ı İslâm'ı şedâid sıkıyor, öldürecek.
Zulmü te'dip ise maksûd-ı mehîbîn, gerçek.
Nâra yansın mı beraber bu kadar mazlûmîn?
Bî-günâhız çoğumuz... Yakma İlâhî! Âmin!"
Fikir adamı ve yazar Nurettin Topçunun 'Mehmet Akif adlı eserinde ifade ettiği gibi onun hayatının önemli bir kısmı çile ve duayla geçer. Akif, Mısır'daki sürgün yıllarında dostlarından Yozgatlı İhsan Efendiye "Ey bana gurbet elleri on senedir aşina kılan İhsan Efendi, sana bir ananın bir babanın evladına duası gibi dualar ediyorum." der. Şair Fuad Şemsi, Mahir İz, Şefik Kolaylı, Kuşçubaşı Eşref Sencer'e yazdığı mektuplarını da "Cenâb-ı Hakk'ın sıyânetine emanet ol." şeklinde bitirir. Mektuplarında, hutbelerinde, manzumelerinde yaptığı dualar onun yakarışa verdiği önemi gösterir. Nitekim Ordunun Duası, Fatih Kürsüsünde, Gece adlı şiirlerinde hep Yaradan'a seslenir.
Toplumcu şairlerin yakarışları da sosyal içeriklidir çoğu zaman. Mesela Arif Nihat Asya, böyle bir Dua Şiiri kaleme alır. Yurdunu, milletini ve kültürel değerlerini koruma kaygısındadır. Manevî değerleri olmayan insanların millet olamayacağını düşünür. Bu konuda Allah'tan yardım bekler:
" Biz, kısık sesleriz... minareleri,
Sen, ezansız bırakma Allah'ım!
Ya çağır surda bal yapanlarını;
Ya kovamız bırakma, Allah'ım!
Mahyasızdır minareler... göğü de
Kehkeşansız bırakma Allah'ım!
Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,
Müslümansız bırakma, Allah'ım!"
Yahya Kemal Beyatlı'nın '26 Ağustos 1922' adlı şiirini mehter marşı olarak bilsek de aslında bu, onun dua şiirlerindendir. Kurtuluş Savaşı yılların da Türk ordusunu İslam'ın son ordusu olarak niteleyen Beyatlı, askerin muvaffakiyeti için niyazda bulunur:
"Şu kopan fırtına Türk ordusudur yâ Rabbi
Senin uğrunda ölen ordu budur yâ Rabbi
Tâ ki yükselsin ezanlarla müeyyed nâmın
Galip et çünkü bu son ordusudur İslâm'ın"
Şairler yalnızca vatan-millet konusunda şiirler yazmaz. Örneğin Faruk Nafiz Çamlıbel, Münâcâtı'nda mücrimliğini dile getirir; için için Rabb'iyle dertleşir:
Ben ki bir günahkâr gibi huzura
Çıkarak her aksam sana el açtım.
Semadan düşecek bir damla nura
Susamış gönüller gibi muhtaçtım..."
der. Sonraki dörtlüklerde huzura varıp diz çöktüğünü, şüphesiz Yaradan'a inandığını, yıllarca dünya cehenneminde yandığını dile getirir ve susma isteğiyle şiirini bitirir:
...
HEMRA KÖSE